Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΙΛΟ, ΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ 2 ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ

Η Φρανσουά Ζιλό, η μοναδική εν ζωή ερωμένη του πιο διάσημου ζωγράφου του 20ού αιώνα Πάμπλο Πικάσο, αλλά και μητέρα δύο παιδιών του, αποκαλύπτει τις πιο έντονες πτυχές της σαδομαζοχιστικής σχέσης τους: «Μόνο εγώ βρήκα τη δύναμη να τον εγκαταλείψω εγκαίρως!» υποστηρίζει στο βιβλίο της. Είμαι η μοναδική γυναίκα που σώθηκε από τον Πικάσο και δεν έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή γι' αυτό», λέει η Φρανσουά και η ιστορία επιβεβαιώνει τα λεγόμενά της. Όλες οι άλλες γυναίκες του, καταστράφηκαν. Η Μαρί Τερέζ Γουόλτερ, με την οποία απέκτησε ένα παιδί, τη Μάγια, κρεμάστηκε όταν εκείνος πέθανε. Η Ζακλίν Ροκ αυτοπυροβολήθηκε μετά τον χωρισμό, η Ολγκα Κόκλοβα, η πρώτη σύζυγός του με την οποία απέκτησε ένα αγόρι, τον Πάουλο, έγινε καταθλιπτική και πέθανε από καρκίνο και η Ντόρα Μάαρ έγινε τρόφιμος ψυχιατρείου. Στο βιβλίο της «Η ζωή με τον Πικάσο» περιγράφει την σκληρότητα του καλλιτέχνη που δεν αναγνώρισε τα δύο παιδιά που είχαν μαζί ούτε θέλησε να τα ξαναδεί από τον χωρισμό τους και μετά.
Ζιλό και πικάσο συναντήθηκαν πρώτη φορά το 1943, όταν αυτός ήταν 60 χρόνων και εκείνη 20. Τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Επί δέκα χρόνια ήταν τα πάντα γι' αυτήν. Δεν ήταν απλώς η ερωμένη του. Ηταν και μούσα και μητέρα και ατζέντης αλλά και ζωγράφος που τον καταλάβαινε απόλυτα. Συζούσαν στο Παρίσι από το 1946 υπό την ανοχή της τότε νόμιμης συζύγου του, ρωσίδας χορεύτριας Ολγκα Κόκλοβα. Η κατάσταση όμως στο σπίτι ήταν αφόρητη. Η ζιλό έκανε υπομονή για μεγάλο διάστημα λόγω κυρίως των παιδιών, του Κλοντ που γεννήθηκε το 1947 και της Παλόμα που γεννήθηκε 2 χρόνια μετά. Ο Πικάσο την απείλησε μόλις κατάλαβε ότι θα φύγει: «Καμιά γυναίκα δεν αφήνει έναν άνδρα σαν εμένα». Γνώριζε ότι η επιρροή του επάνω της ήταν τεράστια. «Από μια στιγμή και μετά ο διανοητικός σαδισμός του ήταν χειρότερος από τη φυσική του σκληρότητα», περιγράφει στο βιβλίο της. Και τότε η αγάπη της γι' αυτόν εξανεμίστηκε. Δεν ήθελε να γίνει σκλάβα του. Η ιδέα και μόνο ότι κάποια από τις γυναίκες του θα ζούσε περισσότερο από αυτόν, τον τρέλαινε. Και η γυναίκα που τον παράτησε όταν δεν άντεχε άλλο, το έχει σχεδόν καταφέρει. Ο Πικάσο πέθανε το 1973 σε ηλικία 92 χρονών και η Φρανσουά έκλεισε φέτος τα 91.
Στα κείμενα της μιλά εκτεταμένα για ένα είδος σαδισμού, τον οποίο επίσης δεν μπορούσε να αντέξει. Το κυνηγητό και η πίεση του Πικάσο την ώθησαν στην Αμερική όπου παντρεύτηκε τον αμερικανό ερευνητή, γνωστό για την ανακάλυψη του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, Τζόνας Σολκ. Ο Πικάσο και οι φίλοι του έκαναν τα πάντα για να την καταστρέψουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο Ισπανός ζωγράφος, αν και καλλιτεχνική διάνοια αποδείχθηκε σε εφιάλτη των γυναικών καθώς όσες αγάπησε τις οδήγησε στην καταστροφή!.. Η πίστη δεν ήταν στη φύση του, είχε εκατοντάδες ερωμένες. Ήταν άνθρωπος των πολλών αντιθέσεων: ευγενικός κι ευαίσθητος, αλλά από την άλλη απίστευτα εγωιστής, τυραννικός και κυριαρχικός. απέναντι στις γυναίκες είχε μία σχεδόν σχιζοφρενική συμπεριφορά. Βασικό προσόν για να παρατηρήσει μία γυναίκα ο Picasso ήταν να είναι πιο κοντή από τον ίδιο ο οποίος είχε ύψος μόλις 1,63. Για να ξεπεράσει το κόμπλεξ με το ύψος ήθελε να κυριαρχεί στις γυναίκες σε σημείο απίστευτης σκληρότητας. Και η συμπεριφορά αυτή έχει την εξήγηση της.


Ο πατέρας του επίσης καλλιτέχνης, σύχναζε σε οίκους ανοχής και ο Πάμπλο, έγινε θαμώνας από την ηλικία των 13ων ετών. Η ιδέα ότι οι γυναίκες υπήρχαν μόνο για να την άνεση και την ευχαρίστησή του επηρέασε τόσο τη ζωή όσο και τη δουλειά του. Λάτρευε μόνο τη μητέρα του από την οποία πήρε και το όνομά του Picasso, αντί για το πατρικό του Ruiz. Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια αλλά το ταλέντο του ήταν εμφανές. Μετά τη σχολή καλών τεχνών της Μαδρίτης, έφυγε για το Παρίσι, το 1900 σε ηλικία 19 χρονών. Σε όλη του τη ζωή ο Picasso ακολουθούσε τη συμβουλή ενός γιατρού «κάνε πολύ σεξ και πίνε κόκκινο κρασί». Το 1966 πλήρωσε το τίμημα αφού του χτύπησε την πόρτα ο καρκίνος του προστάτη. 
1,3 δις γαλλικά φράγκα η αμύθητη περιουσία του Πικάσο, 60.000 τα έργα που άφησε, αεροδρόμια, πλατείες, σχολεία και μουσεία με το όνομα του και όλα του τα παιδιά εντός και εκτός γάμου να κερδίζουν ακόμη και σήμερα πολλά χρήματα απ το διάσημο όνομα του πατέρα τους. 



Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΡΟΔΟ

Από τα πιο φημισμένα αξιοθέατα στην Ελλάδα είναι η Κοιλάδα με τις Πεταλούδες στη Ρόδο. Τρεχούμενα νερά και σκιερά πλατάνια δημιουργούν ένα ειδυλλιακό σκηνικό, ενώ εκατομμύρια πεταλούδες καλύπτουν τους κορμούς των δέντρων. Αυτό το μοναδικό φαινόμενο στην δυτική πλευρά του νησιού, κοντά στο χωριό Θεολόγος, 25 χιλιόμετρα από την πόλη της Ρόδου, κάνει τους φυσιολάτρες όλου του κόσμου να επισκέπτονται το νησί των ιπποτών. Είναι μια κοιλάδα 600ων στρεμμάτων η οποία εκτείνεται κατά μήκος του χειμάρρου Πελεκάνος, γεμάτη πεύκα, συκιές, πολύχρωμα λουλούδια και μικρούς καταρράκτες.


 Εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι πεταλούδες που έρχονται από τις 15 Ιουνίου για να ζευγαρώσουν και φεύγουν στις 30 Σεπτεμβρίου. Προτιμούν αυτήν την τοποθεσία για την αναπαραγωγή τους καθώς έλκονται από το φυτό στόρακας. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η παρουσία των πολύχρωμων πεταλούδων οφείλεται στις άριστες κλιματολογικές συνθήκες και στην ύπαρξη της ζητιάς που εκκρίνει ειδικές ουσίες αλλά και του σπάνιου δέντρου «Υγράμβαρη» με την αρωματική ρητίνη.
Οι επισκέπτες μπορούν να δουν τις πεταλούδες στους κορμούς των δέντρων και στους βράχους σε όμορφους σχηματισμούς. Τρέφονται με νέκταρ και νερό και παραμένουν ακίνητες κατά την διάρκεια της ημέρας. Οι μετακινήσεις τους πραγματοποιούνται κατά την διάρκεια της νύχτας και μεταμορφώνονται σε τρεις κύκλους: αυγό, χρυσαλίδα και έντομο. Για τους επισκέπτες απαγορεύεται αυστηρά στη διάρκεια της μέρας να κάνουν θόρυβο για να μην τις ενοχλούν.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τις έφεραν οι Ιταλοί, άλλοι λένε ότι υπήρχαν από παλιά και ότι απλώς ανακαλύφθηκαν εκείνη την εποχή. Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα η βλάστηση ήταν τόσο πυκνή και άγρια, που η κοιλάδα ουσιαστικά ήταν απροσπέλαστη σε όλους εκτός από λίγους ξυλοκόπους. Το 1928 μία ιταλική εταιρία εγκαταστάθηκε στον οικισμό Καλαμώνας, αξιοποίησε την κοιλάδα και συνέχισε τα έργα για 10 χρόνια. Έφτιαξαν δεξαμενές νερού και έναν καινούργιο αλευρόμυλο για να αλέθουν τα σιτηρά τους. Εκείνη την εποχή  έγινε και ο εντοπισμός της Πεταλούδας από Ιταλό καθηγητή. Οι Ιταλοί παρέμειναν στην κοιλάδα μέχρι την άφιξη των Άγγλων στο νησί. Μέσα στην κοιλάδα είναι η Μονή της Καλόπετρας και ο ποταμός Πελεκάνος. Ο θρύλος αναφέρει ότι το 1872 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας, ο οποίος έχτισε τη Μονή, έφερε στην περιοχή την κόρη του που έπασχε από φυματίωση, γιατί εκεί το κλίμα ήταν καλό, και έβαλε ένα δούλο να τη φυλάει. Ο δούλος, που ονομαζόταν Πελεκάνος, αγάπησε το κορίτσι και, όταν ο Υψηλάντης αρνήθηκε το γάμο τους, εκείνος αυτοκτόνησε και οι χωρικοί έδωσαν το όνομα του στο ποτάμι.
 σήμερα στο χώρο υπάρχουν αναψυκτήρια, εστιατόρια, ενημερωτικά περίπτερα ενώ στην είσοδο της κοιλάδας λειτουργεί Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Τα τελευταία χρόνια οι χιλιάδες τουρίστες δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις πεταλούδες που αναγκάζονται να αποσύρονται σε απόκρημνα μέρη για να τους αποφύγουν. 
Η κοιλάδα με τις πεταλούδες είναι ένας μοναδικός βιότοπος σπάνιας φυσικής ομορφιάς που προστατεύεται από το δίκτυο Natura.


Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

ΠΑΥΛΟΠΕΤΡΙ ΛΑΚΩΝΙΑΣ. Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Η υπόθεση της αρχαιότερης βυθισμένης πόλης του κόσμου δυστυχώς δεν έγινε γνωστή σε όλον τον πλανήτη από Έλληνες αν και βρίσκεται στην Λακωνία. Ήρθαν Άγγλοι επιστήμονες και πιστοποίησαν με ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ ότι 5.000 χρόνια πριν υπήρχε μια πόλη, που τώρα είναι κάτω από τα κύματα. Το Παυλοπέτρι Νότια της Λακωνίας βρίσκεται εκεί από την εποχή του Χαλκού.. ήταν μια καλοσχεδιασμένη πόλη με άριστη ρυμοτομία, που περιλάμβανε ένα πολύ καλά κατασκευασμένο οδικό δίκτυο, οικίες μέχρι και δύο ορόφων, δημόσια κτίρια και πλατείες. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης του νερού που σύμφωνα με τα ευρήματα περιλάμβανε κανάλια και υδρορροές. Και όλα αυτά 5000 χρόνια πριν.


 Δεν είναι σενάριο ταινίας, είναι πραγματικό γεγονός απλά εμείς εδώ δεν ασχοληθήκαμε διεξοδικά. Και έτσι ο Δρ. Τζον Χέντερσον, καθηγητής υποθαλάσσιας αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Νότινγχαμ, ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε για πολύ καιρό στην Λακωνία με ένα και μόνο σκοπό. Να αποδείξει το μεγαλείο των προγόνων μας, αυτών που εφηύραν σχεδόν όλες τις επιστήμες. Οι δύτες αρχικά εντόπισαν τα υπολείμματα των κτιρίων και ο καθηγητής με τους βοηθούς του αναδημιούργησε ψηφιακά αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας, ολόκληρη την πόλη. Το παυλοπέτρι ξαναγεννήθηκε. 
Το λιμάνι, τα σπίτια, οι δρόμοι και οι πλατείες πήραν σάρκα και οστά. Το κυριότερο είναι ότι τα στοιχεία έδειξαν έναν αστικό τρόπο ζωής, παρόμοιο με τον σημερινό.. Αυτά που ανακάλυψαν οι Άγγλοι δύτες ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ο βυθός είναι γεμάτος και με διασκορπισμένα αγγεία ενώ εντοπίστηκε και ένα μεγάλο κτίριο, μήκους 35 μέτρων, που μάλλον αποτελούσε έδρα και κατοικία της πολιτικής ηγεσίας της πόλης..


 Το συγκλονιστικό, ωριαίο, ντοκιμαντέρ μεταδόθηκε σε ΗΠΑ και Αγγλία, μέσω του CNN και του BBC. Οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν την απάντηση στο ερώτημα γιατί βυθίσθηκε η πόλη και υπάρχουν τρεις θεωρίες γι αυτό. Η πρώτη είναι ότι ανέβηκε σταδιακά η στάθμη της θάλασσας και σκεπάστηκαν όλα. Η δεύτερη ότι υποχώρησε το έδαφος λόγω κάποιου σεισμού και η τρίτη, πιο διαδεδομένη ότι το Παυλοπέτρι βυθίσθηκε από τσουνάμι. Όπως όλα δείχνουν μιλάμε για την αρχαία πόλη των Βοιών που περιγράφει ο Παυσανίας στα Λακωνικά τον 2ο μΧ. αιώνα. Σε αυτό το κείμενο αναφέρεται ότι ολόκληρη η περιοχή ποντίστηκε τον 4ο μΧ. αιώνα από σεισμό που ήταν άνω των 7 με 8 ρίχτερ. Το μέγεθος του σεισμού συντέλεσε στο φαινόμενο της αμμοποίησης του παραθαλάσσιου εδάφους μετατρέποντας τεράστια έκταση εδάφους, σε κινούμενη άμμο. Αποτέλεσμα ήταν να αποκοπεί η Γη και να δημιουργηθεί η σημερινή Ελαφόνησος.

Στην ευρύτερη χερσαία περιοχή της Λακωνίας υπάρχουν ταφικά αρχαιολογικά ευρήματα όπως θαλαμωτοί αρχαίοι τάφοι και λαξευμένα σκαλιά που μπορεί κανείς να τα δει από κοντά, εκτός από τους πιο τολμηρούς που θα βουτήξουν για να συναντήσουν το παυλοπέτρι ηλικίας των 5000 χρόνων .

Η ΠΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ 13 ΠΑΙΔΙΑ..

Ονομάζεται Carol Horlock και είναι 45 ετών από την Αγγλία. Πρόκειται για την πιο παραγωγική παρένθετη μητέρα στον κόσμο αφού τώρα κυοφορεί το δέκατο τρίτο παιδί για ένα ζευγάρι Ιταλών. οκτώ κορίτσια και 5 αγόρια, μεταξύ των οποίων και δίδυμα και τρίδυμα. Τα τρία αγγελούδια μάλιστα είναι Ελληνάκια. Έχουν περάσει 4 χρόνια από την στιγμή που η Carol ήρθε στην Ελλάδα και γέννησε σε μαιευτήριο της Αθήνας τον Παναγιώτη, την Παρασκευή και την Ελένη που βλέπετε στην φωτογραφία. Τα υγιέστατα παιδιά ζουν σήμερα με τους γονείς τους που είναι εκπαιδευτικοί.


Η Horlock είναι μία από τις 500 γυναίκες σε όλο τον κόσμο που έχουν κάνει ανεπίσημο επάγγελμα την παρένθετη μητρότητα. Δέχεται δηλαδή την μεταφορά γονιμοποιημένων ωαρίων στο σώμα της για να κυοφορήσει βοηθώντας έτσι άτεκνα ζευγάρια να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Η 45χρονη μένει σήμερα σε προάστιο του Λονδίνου με τις δύο της κόρες. Την 22χρονη Μέγκαν και την 19χρονη Στεφανί, οι οποίες συμφωνούν απόλυτα με το έργο της μητέρας τους. Πως όμως προέκυψε η παρένθετη μητρότητα στην ζωή της Bρετανής;. το 1995 η Horlock διάβασε για την διαδικασία, που τότε ήταν πρωτόγνωρη στην Ευρώπη, σε άρθρο εφημερίδας. Δούλευε σε ένα πλυντήριο και ήταν διαζευγμένη. Δεν δίστασε λοιπόν να θέσει υποψηφιότητα και να γίνει μία.. μόνιμη εγκυμονούσα από τα 28 της χρόνια μέχρι και τώρα.


 Η Carol λαμβάνει ως αμοιβή 15 με 20 χιλιάδες ευρώ για τα έξοδα κυοφορίας όπως λέει το συμφωνητικό αφού επισήμως οι πληρωμές είναι παράνομες. Δεν το κάνω για τα χρήματα δηλώνει σε συνεντεύξεις, το κάνω για τους συνανθρώπους μου. Η μόνη απαίτηση που έχει μετά την γέννα είναι μια ετήσια επιστολή και μια φωτογραφία του παιδιού για να βλέπει την εξέλιξη του. Όλες οι φωτογραφίες των παιδιών που έχει γεννήσει βρίσκονται σε ένα κουτί στην αγροικία της κοντά στο Μπορντό της Γαλλίας όπου μένει με τον σύντροφό της τα τελευταία χρόνια. Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα στην ζωή της αφού πολλοί συγγενείς αλλά και ο πατέρας της εδώ και 20 χρόνια δεν την μιλάει λόγω της επιλογής που έκανε και έτσι δεν βλέπει τις δύο εγγονές του.


 Η πιο δύσκολη στιγμή που έζησε η παρένθετη μαμά, ήταν τον Ιούνιο του 2004 όταν γέννησε ένα αγοράκι και το έδωσε στην οικογένεια Bρετανού επιχειρηματία στο Λονδίνο. Έξι εβδομάδες μετά τον τοκετό εξαγριωμένος ο πατέρας του βρέφους της τηλεφώνησε για να την ενημερώσει ότι το τεστ DNA απέδειξε πως το μωρό δεν ήταν δικό του. Ένα δεύτερο τεστ αποκάλυψε ότι το αγόρι ήταν στην πραγματικότητα ο γιος της Carol και του συντρόφου της Paul. Τελικά το παιδί έμεινε στην οικογένεια και η γυναίκα πήρε την αμοιβή που είχε συμφωνήσει χωρίς να διεκδικήσει το βιολογικό της παιδί.
Η παρένθετη μητρότητα αποτελεί σήμερα απαγορευμένη πρακτική στην Ιταλία, την Αυστραλία, την Ισπανία και την Κίνα, ενώ επιτρέπεται υπό περιορισμούς στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Στην χώρα μας η νομοθεσία επιτρέπει την παρένθετη μητρότητα από το 2005 υπό αυστηρές προϋποθέσεις.





Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

΄΄ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ΄΄ ΑΠΟ ΤΟ Ν. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Έρωτες και πολιτική. Αυτά τα πάθη του Γεωργίου Παπανδρέου περιγράφονται στο νέο βιβλίο «Το Ημερολόγιο ενός Πρωθυπουργού», που έγραψε ο εγγονός του Νίκος Παπανδρέου, γιος του αείμνηστου Ανδρέα και αδερφός του Γιώργου, τριών πρωθυπουργών δηλαδή που σημάδεψαν την πολιτική ζωή του τόπου. Ο Νίκος Παπανδρέου έχει γράψει το βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο, σαν δηλαδή ο «Γέρος της Δημοκρατίας» να αφηγείται τις ιστορίες που έχουν ως πηγή αρχεία και ομιλίες του. Πρόκειται ένα για ιστορικό μυθιστόρημα που φιλοδοξεί να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του γέρου της δημοκρατίας. Αφηγείται τα βασικά γεγονότα της ζωής του, από τα πρώτα παιδικά χρόνια, τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του Παγώνας, τη ζωή με τον ιερέα πατέρα του, την αλλαγή ονόματος από Παπασταύρου σε Παπανδρέου..


Το βιβλίο είναι μυθοπλασία, μαζί και οι φανταστικοί ερωτικοί διάλογοι του Γεωργίου με την αγαπημένη του ηθοποιό Κυβέλη, αλλά πού και πού εισάγονται εκφράσεις ή αποσπάσματα αυθεντικά. «Στο καμαρίνι μου εδόθη ολοσχερώς, μου προσέφερε τα στήθη της και τα οπίσθια της και έτσι με ξετρέλανε ολότελα». Θα μπορούσε να το έχει πει αυτό ο Γεώργιος Παπανδρέου για την Κυβέλη Ανδριανού;. Σύμφωνα με τον εγγονό του, ναι. Την Κυβέλη τη γνώρισε το 1919, όταν ήταν νομάρχης Λέσβου, και την παντρεύτηκε μετά το διαζύγιο του από την Σοφία Μινέικο. Θρυλείται ότι η Κυβέλη αποφάσισε να τον αφήσει μετά τον θόρυβο που προκάλεσε μια άλλη καλλιτέχνις, η οποία βρέθηκε στο Καστρί: η διάσημη τότε Ροζίτα Σεράνο, Χιλιανή, η οποία αναδείχθηκε τραγουδώντας στη ναζιστική Γερμανία τη δεκαετία του '30 και είχε κάνει ανάστατη και την Αθήνα μεταπολεμικά.
Γνωστή σήμερα από την πάστα, ένα όνομα που έδωσε Αθηναίος ζαχαροπλάστης της Φωκίωνος Νέγρη στο γλυκό του προς τιμήν της πανέμορφης τραγουδίστριας, η Σεράνο ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1946 για να πραγματοποιήσει εμφανίσεις στο νυκτερινό κέντρο «Αριζόνα». Στην 2η επίσκεψη της τον Ιούλιο 1951 το τροχαίο που είχε με το αυτοκίνητο της έγινε πρωτοσέλιδο. Ήταν μαζί με την Σοφία Βέμπο και τον Μίμη Τραϊφόρο και γυρνούσαν από τη βίλα του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστρί όταν το ανοιχτό Σεβρολέτ που οδηγούσε η Σεράνο συγκρούστηκε με λεωφορείο της γραμμής. Οι επιβάτες σώθηκαν με μικροτραυματισμούς, αλλά το γεγονός δημοσιοποιήθηκε και προκλήθηκε ένα μίνι σκάνδαλο. Πολλοί κατέκριναν την πολύ κοντινή σχέση του Γ. Παπανδρέου με την εξωτική Σεράνο.
Για την πρώτη σύζυγο του Παπανδρέου, Σοφία Μινέικο, γράφει το βιβλίο που είναι μια συγγραφική ακροβασία μεταξύ μύθου και πραγματικότητας: «Δεν είπε κιχ όταν μπήκαμε στο κρεβάτι το πρώτο βράδυ του γάμου, και όσο προχωρούσα μαζί της δάγκωνε το χέρι της για να μη βγάλει μιλιά. Δεν ήμουν σίγουρος αν μου άρεσε τούτη η σεμνότητά της». Γόνος ταπεινής οικογένειας, ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1888 στο Καλέντζι Αχαΐας. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες. Το 1915 διορίστηκε Νομάρχης Λέσβου και στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθέριου Βενιζέλου. Πρωτοστάτησε στην έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου κι εναντιώθηκε στο δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Πάγκαλου. το 1935 ίδρυσε το «Δημοκρατικό κόμμα». 7 χρόνια μετά συνελήφθη και φυλακίστηκε. Κατέφυγε στη Μέση Ανατολή και αμέσως μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα. Πέρασε από πολλούς υπουργικούς θώκους και το 1961 έγινε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και κέρδισε τις εκλογές. Την 21η Απριλίου 1967 με την άνοδο της χούντας, τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί και την 1η Νοεμβρίου του 1968 άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Β.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ. Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΄΄ΦΤΕΡΩΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ΄΄.

Υπήρξε σπουδαίος αθλητής, είχε το ρεκόρ 21 χρόνια στα 100 μ. με χρόνο 10.22. Ολυμπιακές συμμετοχές, καλός χειρουργός οδοντίατρος, βουλευτής στην Θεσσαλονίκη, υφυπουργός αθλητισμού, δήμαρχος για 12 χρόνια στην πόλη του με σημαντικό έργο. Όλα αυτά υπάρχουν στο βιογραφικό του αλλά από χθες ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ο φτερωτός γιατρός όπως τον ξέρουν οι περισσότεροι, πρόσθεσε στο τέλος και την βαριά λέξη του ισοβίτη. Ισόβια κάθειρξη, η ανωτέρα των ποινών, ήταν η απόφαση του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων για τον πρώην δήμαρχο ο οποίος, σύμφωνα με την απόφαση, καταχράστηκε μαζί με δύο συνεργούς του 18 εκ. ευρώ από τα ταμεία του δήμου.

Ο πρωταθλητής και σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976, οδηγήθηκε στις φυλακές Διαβατών μαζί με τον γενικό γραμματέα του δήμου Μιχάλη Λεμούσια και τον ταμία Παναγιώτη Σαξώνη. Και οι τρεις καταδικάστηκαν σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά και φανταστείτε ότι όλα ξεκίνησαν όταν ο ίδιος ο Παπαγεωργόπουλος κατήγγειλε την κακοδιαχείριση του δήμου αλλά ήδη ο κλοιός έσφιγγε και γύρω από το πρόσωπο του. Μετά την έρευνα της υπόθεσης βρέθηκε ο ίδιος στο εδώλιο, κατηγορούμενος για υπεξαίρεση 30 εκατομμυρίων ευρώ. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια το 2008 και χρειάστηκαν τελικά 5 μήνες ακροαματικής διαδικασίας, 60 μάρτυρες και 50 συνεδριάσεις για να βγει η απόφαση για 18 συνολικά κατηγορούμενους.

Ο Παπαγεωργόπουλος είχε φανατικούς φίλους αλλά και ορκισμένου εχθρούς. Διοίκησε από το 1998 μέχρι το 2010 τον δήμο και για πολλούς ήταν άκρως επιτυχημένος με μεγάλο έργο. Οι αντίπαλοι όμως έλεγαν ότι τον ένοιαζε μόνο το γκλάμουρ, η κοσμική ζωή και η προβολή του. Το ατσαλάκωτο στυλ του, το πολυτελές γραφείο του, 300 τετραγωνικά με τζάκι, ο σοφέρ που είχε πάντα ήταν εικόνες που προκαλούσαν. Είχε μετατρέψει, λένε την δημοτική τηλεόραση TV100 σε προσωπικό τηλεοπτικό συνεργείο που τον ακολουθούσε πάντα. Μετά το φτερωτός γιατρός ακουγόταν στην πόλη τα ειρωνικά  «Λουδοβίκος», «πρίγκιπας» και «άρχοντας».
Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947. Ο πατέρας του ήταν συνταγματάρχης και εκείνος σπούδασε στην οδοντιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του, Ελένη Σωτηριάδου. Γρήγορα, τον κέρδισε ο στίβος και τα 100 μέτρα. Έγινε ένας από τους σημαντικότερους σπρίντερ της γενιάς του. Πρωταθλητής Ελλάδας και τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης το 1971, 72 και 76.  Το 1978 αποφάσισε για πρώτη φορά να κατέβει σε έναν άλλο στίβο, της πολιτικής. Έβαλε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος και βγήκε πρώτος. Αργότερα έγινε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας από το 1981 έως το 1998. Την περίοδο 1991 - 1992 ήταν υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού. Στις δημοτικές εκλογές του 1998 έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης και εξελέγη. Στις επόμενες δύο αναμετρήσεις το 2002 και το 2006 επανεξελέγη δήμαρχος και η θητεία του ολοκληρώθηκε το 2010 με την εκλογή Μπουτάρη. 
Στο άκουσμα της καταδίκης ο Παπαγεωργόπουλος μίλησε για πολιτική δίκη χωρίς ουσιαστικά στοιχεία δηλώνοντας ότι κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις γι αυτό που του έκαναν. Οι πολίτες βέβαια περιμένουν να δουν και άλλες παρόμοιες δικαστικές αποφάσεις για υποθέσεις που γράφονται και ακούγονται με μίζες δισεκατομμυρίων που κατέληξαν στις τσέπες άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων προσώπων.

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά κι’ ένα καιρό ζούσε σε μια πλούσια πόλη που την έλεγαν Κωνσταντινούπολη και ήταν πρωτεύουσα μιας απέραντης  αυτοκρατορίας, μια φτωχή ελληνική οικογένεια με το πιο κοινότυπο όνομα: Η οικογένεια Παπαδοπούλου. Ο πατέρας Γιάννης ήταν ξυλουργός και τα έφερνε δύσκολα βόλτα με την πολυμελή του οικογένεια: τη γυναίκα του Μαρία και τα τρία μικρά παιδιά τους Νίκο, Ευάγγελο και Θεόφιλο. Για να βοηθήσει την φτωχή οικογένεια της η Μαρία ζύμωνε και έψηνε κάθε μέρα γευστικά μπισκότα με την δική της μυστική συνταγή. Τα τρία αδέλφια κρατώντας το πανεράκι τους πήγαιναν στους μαχαλάδες της Πόλης πουλώντας τα πεντανόστιμα μπισκότα. Η Μαρία κάθε μέρα φούρνιζε όλο και περισσότερα μπισκότα γιατί τα αδέρφια που αλώνιζαν την Πόλη, γύριζαν κάθε βράδυ σπίτι τους εξαντλημένα και με άδεια πανέρια. Η ιστορία της μπισκοτοβιομηχανίας Παπαδοπούλου μοιάζει πάρα πολύ με παραμύθι μόνο που είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Η Μαρία Παπαδοπούλου ονόμασε τα μπισκότα της «πτι-μπερ», ενώ ο άνδρας της έφτιαξε μια ξύλινη σφραγίδα, με την οποία τα μπισκότα σφραγίζονται ένα ένα για να γίνουν έτσι πιο αναγνωρίσιμα. Η γαλλική ονομασία πτι μπερ = μικρά μπισκότα βουτύρου δηλαδή, δόθηκε επειδή η γαλλική ζαχαροπλαστική ήταν η πιο φημισμένη σ’ όλη την Ευρώπη. Το 1922 όμως όλα χάθηκαν. Η Μικρασιατική Καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στα παράλια, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ακόμη και στους Έλληνες της Πόλης. Η Μαρία Παπαδοπούλου χωρίς τον άνδρα της που μένει πίσω, με τα τρία παιδιά της επιβιβάζονται εσπευσμένα στο πλοίο που θα τους φέρει στη μακρινή Μασσαλία. Το ταξίδι είναι πολυήμερο και κουραστικό αλλά το πλοίο θα σταματήσει μερικές μέρες για ανεφοδιασμό υποχρεωτικά στον Πειραιά. Η οικογένεια Παπαδοπούλου κατεβαίνει στο λιμάνι και αποφασίζει να δει και την Αθήνα λίγο προτού  ταξιδέψουν για τη Γαλλία.
Πίνοντας τ’αναψυκτικά τους σ’ένα καφενείο κοντά στο Μοναστηράκι, η οικογένεια διαπίστωσε με έκπληξη ότι οι Αθηναίοι είχαν παντελή άγνοια από μπισκότα. Η ιδέα έλαμψε σαν αστραπή και η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα. Η οικογένεια Παπαδοπούλου συμφώνησε να μείνει στην μητέρα πατρίδα.Οι επόμενοι μήνες βρίσκουν την οικογένεια να μένει σε μια προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβηττό και φυσικά να ψήνει «πτι-μπερ» σ’ έναν παλιό φούρνο που είχε αγοράσει με τις λιγοστές οικονομίες της. Ο Νίκος, ο Ευάγγελος και ο Θεόφιλος, έφηβοι πια, βολτάρουν με τα ποδήλατά τους στις γειτονιές της Αθήνας και οι Παλιοί Αθηναίοι μαθαίνουν σιγά-σιγά να τρώνε μπισκότα! Στην Ευρώπη το μπισκότο, λιχουδιά πολυτελείας της λαίμαργης και σπάταλης γαλλικής γαστρονομίας από τον 18ο αιώνα,  δίνει τη θέση του στο μπισκότο- τρόφιμο. Αυτή η μεταβολή ευνοεί αφάνταστα το «πτι-μπερ» που είναι χορταστικό χωρίς να λιγώνει, αφού είναι ελάχιστα γλυκό.
Ο αθηναϊκός λαός υποδέχτηκε με θέρμη τους πρόσφυγες και, ξεχνώντας τα δικά του βάσανα και προβλήματα, στριμώχτηκε για να δώσει χώρο και θέση σε μια μεγάλη ανθρώπινη μάζα που τριπλασίασε τον πληθυσμό της πόλης. Το 1935 η οικοτεχνία Μπισκότων Παπαδοπούλου μετατρέπεται σε βιοτεχνία, αφού εγκαθίσταται σένα μικρό εργοστάσιο στα Πετράλωνα και αγοράζει τα πρώτα της μηχανήματα όπως και ένα μικρό φορτηγό για τις διανομές. Ο γιος Ευάγγελος Παπαδόπουλος έχει ήδη αναλάβει το τιμόνι της βιοτεχνίας. Έχει μια προηγμένη για την εποχή εμπορική αντίληψη αφού τα μπισκότα συσκευάζονται σε καλαίσθητα τετράγωνα κουτιά από λευκοσίδηρο με ελκυστικές ετικέτες. Και έτσι η εταιρία μετατρέπεται από βιοτεχνία σε βιομηχανίαΤο 1955 ανοίγει το εργοστάσιο της Πέτρου Ράλλη, που είναι και η σημερινή έδρα της επιχείρησης. Ακολουθούν άλλα 3 εργοστάσια σε Θεσσαλονίκη, Βόλο και  Οινόφυτα . Το 1992 πέθανε ο «Πατριάρχης» της επιχείρησης, Ευάγγελος Παπαδόπουλος και ένα χρόνο νωρίτερα ο γαλλικός κολοσσός γαλακτοκομικών «Danone», εξασφάλισε το 10% της  ελληνικής επιχείρησης. 
Η πρωτότοκος κόρη του Ευάγγελου, Ιωάννα το 2008 κατόρθωσε να συγκεντρώσει και πάλι το 100% των μετοχών της επιχείρησης πληρώνοντας 105 εκ. ΔΡΧ ως αντίτιμο. Πολλοί της έχουν δώσει από τότε το προσωνύμιο «σιδηρά κυρία» αφού οι χορηγίες και οι δωρεές της εκεί που πρέπει, πιστοποιούν ότι ποτέ η οικογένεια δεν ξέχασε την ταπεινή καταγωγή της

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΕΟΡΤΑΖΕΙ 850 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ!

Η Παναγία των Παρισίων έγινε γνωστή παγκοσμίως από το κλασικό ομότιτλο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ που γράφτηκε το 1831 μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και τον έκανε πλούσιο. Η ιστορία της όμως μας γυρίζει πίσω 850 χρόνια όταν δηλαδή θεμελιώθηκε η γνωστή ανά τον κόσμο Νοτρ Νταμ. Και μπορεί το έργο του Ουγκώ να έμεινε κλασσικό από τις ζωντανές εικόνες, περιγραφές των προσώπων και τις καταστάσεις της κοινωνικής μεσαιωνικής ζωής του 15ου αιώνα, ωστόσο λίγοι γνωρίζουν την σημασία που έχει ο καθεδρικός ναός σήμερα. 
Η υπόθεση του επικού δράματος που εκτυλίσσεται στο εσωτερικό του ναού παρουσιάζει ως ηρωίδα την τσιγγάνα Εσμεράλδα που προκαλεί την προσοχή του αρχιδιακόνου Κλαύδιου ο οποίος φλεγόμενος από την επιθυμία να την κατακτήσει, προσπαθεί να την απαγάγει δια του κωδωνοκρούστη  Κουασιμόδου, ενός τερατώδη κακάσχημου αλλά ρωμαλέου ανθρώπου. Η Εσμεράλδα κατορθώνει να αποφύγει την απαγωγή χάρις στην επέμβαση μιας ομάδας στρατιωτών υπό τον αξιωματικό Φοίβο Σατοπέρ, ο οποίος και αυτός την ερωτεύεται. Αργότερα ο Αρχιδιάκονος σκοτώνει το Φοίβο και στη συνέχεια ως δράστης κατηγορείται η Εσμεράλδα. Τότε επεμβαίνει ο Κουασιμόδος, που και αυτός την αγαπά με πάθος, και καταφέρνει να την φυγαδεύσει στο εσωτερικό του Ναού. Τελικά η Εσμεράλδα συλλαμβάνεται και εκτελείται, ενώ ο Κουασιμόδος ρίχνει τον Αρχιδιάκονο από το κωδωνοστάσιο και εκείνος στο τέλος πεθαίνει στο νεκροταφείο, αγκαλιά με το πτώμα της όμορφης τσιγγάνας.
To 1163 ο επίσκοπος του Παρισιού Μορίς ντε Σιλί ξεκίνησε την οικοδόμηση της Νοτρ Νταμ, η οποία χρειάστηκε 180 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Ο γοτθικού ρυθμού καθεδρικός ναός που δεσπόζει στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας και βρίσκεται στο νησί Ιλ ντε λα Σιτέ (Île de la Cité) του ποταμού Σηκουάνα, είναι ο μητροπολιτικός χριστιανικός ναός της πόλης του Παρισιού και αποτελεί ένα από τα πλέον θαυμαστά  εκκλησιαστικά αρχιτεκτονικά μνημεία. Το 1699  υπέστη πολλές ζημιές και τα αγάλματα της Εκκλησίας ακρωτηριάστηκαν κατά την Επανάσταση, επειδή ο λαός νόμιζε πως ήταν ομοιώματα των βασιλιάδων της Γαλλίας. Οι επαναστάτες που τη λεηλάτησαν τη χρησιμοποίησαν ακόμη και ως αποθήκη τροφίμων. Τα πλέον άξια, ιδιαίτερης προσοχής σημεία του ναού είναι η υπέροχη πύλη, τα περίφημα γλυπτά, τα δύο κωδωνοστάσια ύψους 68 μ. καθώς και ο εσωτερικός διάκοσμος με τα βιτρώ παράθυρα. Η θέα από το νότιο πύργο είναι εντυπωσιακή, για όσους βέβαια μπορούν να ανέβουν τα 387 σκαλοπάτια. Το πρώην διακονικό, στα δεξιά του ιερού, στεγάζει το Θησαυρό, ο οποίος περιλαμβάνει και κομμάτι του Τίμιου Σταυρού. Στο ηγεμονικό αυτό περιβάλλον στέφονταν βασιλείς και αυτοκράτορες και ευλογούνταν οι σταυροφόροι. Εδώ εστέφθη βασιλιάς της Γαλλίας το 1431 ο Βρετανός μονάρχης Ερρίκος 6ος, εδώ ανακηρύχθηκε αγία η Ιωάννα της Λωραίνης, σε αυτόν τον ναό στις 2 Δεκεμβρίου 1804 στέφθηκε Αυτοκράτορας ο Ναπολέων Βοναπάρτης.
Χιλιάδες κάτοικοι και επισκέπτες του Παρισιού από όλο τον κόσμο συρρέουν στην Παναγία για να δουν από κοντά το κτήριο και να προσκυνήσουν. Αποτελεί για τους Γάλλους το σημείο 0 της πόλης του Παρισιού, από το οποίο μετρούνται όλες οι αποστάσεις. Ο εορτασμός της επετείου για τα 850 χρόνια περιλαμβάνει βελτιώσεις στις υποδομές όπως 9 νέες καμπάνες, καλύτερο φωτισμό και ένα νέο εκκλησιαστικό όργανο.
Η Παναγία των Παρισίων φιλοδοξεί να φιλοξενήσει πέντε εκατομμύρια επισκέπτες προς τιμήν των γενεθλίων της.



Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΠΩΣ Η ΤΕΧΝΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΕΝΑΝ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ!

Ο διάσημος Βρετανός καλλιτέχνης και φωτογράφος Γκράχαμ Όβεντεν σε όλα του τα έργα, που πωλούνται ακόμη και 30.000 το ένα, έχει ως πρωταγωνίστριες ανήλικες, γυμνές κοπέλες. Η διαστροφή του με τα μικρά κορίτσια έφτανε ακόμη και στο σημείο να τα τοποθετεί σε σκηνές ομοφυλοφιλικές ή ακόμη και να βάζει τον εαυτό του μέσα στο κάδρο χαϊδεύοντας τα ανήλικα. Το βιβλίο του για την λολίτα περιγράφει ακριβώς την ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη αλλά και την ψύχωση με το γυμνό ανήλικο σώμα. Κι όμως εδώ και 20 χρόνια απολάμβανε μια ιδιότυπη ασυλία κι ενώ είχε μπει στο στόχαστρο της αστυνομίας τρεις φορές μετά από καταγγελίες για αποπλάνηση και βιασμό.
το 1994 η αστυνομία εισβάλει στο σπίτι του Graham Ovenden και ανακαλύπτει εκατοντάδες φωτογραφίες γυμνών παιδιών, κάποιες από αυτές θεωρούνται ιδιαίτερα προσβλητικές. Ο κόσμος της τέχνης τον υπερασπίζεται. Θεωρεί ότι το σεξουαλικό του έργο συγχέεται με την πορνογραφία και το δικαστήριο τον αθωώνει. Συνεχίζει να δημιουργεί και να πουλάει τα πανάκριβα έργα του. Από τη στιγμή εκείνη, διάσημοι καλλιτέχνες ξεσηκώθηκαν προς υπεράσπιση του Όβεντεν και του σεξουαλικού του έργου, υποστηρίζοντας πως η τέχνη δεν πρέπει να συγχέεται με την πορνογραφία. Η αντιδράσεις ήταν τόσες πολλές και τόσο έντονες, από τη σύλληψη του κι έπειτα, που το δικαστήριο αποφάσισε να αθωώσει τον Όβεντεν, εκτιμώντας πως οι φωτογραφίες ανήκαν στο εικαστικό του ρεπερτόριο.
Πέρασαν 15 χρόνια μέχρι η αστυνομία να επιστρέψει στο σπίτι του με νέο ερευνητικό ένταλμα, ανακαλύπτοντας, αυτή τη φορά, υλικό παιδικής πορνογραφίας στον υπολογιστή του. Ο Όβεντεν, χρησιμοποιώντας τα ίδια απολογητικά κριτήρια, αθωώθηκε εκ νέου αφού το κατηγορητήριο κατέρρευσε όταν οι μάρτυρες κατηγορίας δεν εμφανίστηκε. Κάθε ένα από τα επεισόδια αυτά θεωρήθηκε μία νίκη της τέχνης έναντι του δικαστικού συστήματος, και έδωσε βήμα σε πολλούς ανά τον κόσμο να σταθούν στο πλευρό του καλλιτέχνη, αναφέροντας ότι η φύση της δουλειάς του έκανε ανεκτή την παιδική ηδονοβλεψία. Μία λονδρέζικη γκαλερί, μάλιστα, του είχε αφιερώσει έκθεση με τίτλο «Η αισχρή δικαιοσύνη εναντίον της τέχνης». Κι όμως η επιμονή της αστυνομίας έφερε αποτελέσματα αφού πριν από λίγο καιρό δικάστηκε και τότε οι λάτρεις της τέχνης έμειναν άφωνοι, στο άκουσμα της είδησης ότι ο, 70χρονος Γκράχαμ Όβεντεν βρέθηκε ένοχος, σε έξι κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικων κοριτσιών.
Ο όβεντεν υποστήριξε ότι στις εικόνες τα γυμνά παιδιά δεν είναι πραγματικά αλλά φανταστικά. Όλες οι περιπτώσεις κακοποιήσεων, όπως ανακαλύφθηκε, είχαν συμβεί στο σπίτι του από το 1972 έως το 85 με θύματα νεαρές κοπέλες, από έξι έως 14 ετών. Οι κατηγορίες προήλθαν από ενήλικες γυναίκες σήμερα που ισχυρίστηκαν ότι είχαν κακοποιηθεί από τον 70χρονο ως παιδιά όταν πόζαραν για φωτογραφήσεις. Στις 2 Απριλίου κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ισόβια. Τελικά το εφετείο έριξε την ποινή και την μετέτρεψε σε ένα χρόνο φυλάκιση με 2ετή αναστολή γιατί κρίθηκε ότι τώρα πια δεν αποτελεί απειλή για τα παιδιά. Ο Γενικός Εισαγγελέας όμως θεώρησε «αδικαιολόγητα επιεική την ποινή και ζήτησε αναψηλάφηση. 
ο Ovenden είχε πάντα λατρεία για την βικτωριανή εποχή αλλά και τα γυμνά και ημίγυμνα φωτογραφικά πορτρέτα νεαρών κοριτσιών από την δεκαετία του 50. Τώρα μετά την καταδίκη του ακόμα και η γκαλερί Tate, το σπίτι της Βρετανικής τέχνης, το οποίο επί χρόνια στεκόταν στο πλευρό του, αναγκάστηκε να αποσύρει τα έργα του. Εν διαστάσει σύζυγό του είναι η επίσης καλλιτέχνης Annie Ovenden και κόρη τους, η Emily, γνωστή συγγραφέας και τραγουδίστρια.


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

TA ΟΡΦΑΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟY ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

6 αδέρφια ηλικίας από 8-20 ετών έμειναν ορφανά όταν το φονικό τσουνάμι πήρε τους γονείς τους στην Σρι Λάνκα το 2004. Ήταν εκεί  μαζί με άλλους 220 χιλιάδες ανθρώπους από πολλές γειτονικές περιοχές που βρήκαν τραγικό θάνατο πριν από 9 χρόνια.
οι σαγιονάρες είναι ίσως το αντικείμενο που δεν λείπει από τις αποσκευές κανενός τουρίστα. Φοριούνται σε όλο τον κόσμο και αποτελούν μία βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Για τους Ρομπ και Πολ Φόρκαν όμως, δύο από τα 6 αδέρφια από τη Βρετανία, είναι και μία ανάμνηση, μία κληρονομιά που τους άφησε η προσωπική τους τραγωδία. Γιατί από ορφανά τα οποία άφησε πίσω του το τσουνάμι μετατράπηκαν σε επιτυχημένους επιχειρηματίες που έχουν παράλληλη φιλανθρωπική δράση. 
Οι γονείς τους, Κέβιν και Σάντρα Φόρκαν ήταν ευκατάστατοι επιχειρηματίες που κάποια στιγμή κουράστηκαν από τον τρόπο ζωής τους, πούλησαν το σπίτι τους και το 1999 άρχισαν να ταξιδεύουν δουλεύοντας για φιλανθρωπικές οργανώσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες μαζί με τα τέσσερα από τα έξι παιδιά τους. Πούλησαν το σπίτι της οικογένειας που ζούσαν για 20 χρόνια. Αντάλλαξαν μια κανονική, άνετη ζωή στο Croydon στο Νότιο Λονδίνο για την περιπέτεια της ζωής. Πρώτη στάση η Ινδία όπου έμειναν ένα χρόνο, και ακολούθησε η Σρι Λάνκα. 
Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2004 το τσουνάμι έπληξε την ακτογραμμή. Η οικογένεια Φόρκαν ξύπνησε από τις κραυγές και τα τεράστια κύματα εισέβαλαν στα δωμάτια του ξενοδοχείου τους. Οι γονείς αγωνίστηκαν να βγάλουν τα δύο μικρότερα παιδιά τους επάνω στο ρετιρέ του κτιρίου. ο Rob κατάφερε να αρπάξει μια μεταλλική μπάρα και με το άλλο του χέρι κρατούσε τον αδερφό του Paul. Εκείνη η στιγμή ήταν η τελευταία φορά που είδαν τους γονείς τους. Λίγο αργότερα εντόπισαν τον μικρότερο αδελφό και την αδελφή τους Μάτι και Rosie, τότε 12 και οκτώ ετών. Όλοι ήταν τραυματισμένοι. Οι μεγαλύτερες αδελφές τους, Jo και Μαίρη ευτυχώς είχαν μείνει πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Ρομπ, 17 ετών τότε, ο Πολ στα 15 και τα αδέρφια τους έμειναν μέσα σε μία στιγμή ορφανά, μόνα τους, σε μία ξένη χώρα. Χωρίς να έχουν χρήματα ή φαγητό περπάτησαν ξυπόλητα σχεδόν 200 χλμ. για περίπου μία εβδομάδα ώσπου να φτάσουν στο Κολόμπο. Εκεί με τη βοήθεια της βρετανικής πρεσβείας κατάφεραν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Αν ήταν απλά συνηθισμένοι τουρίστες, θα είχαν δυσκολευτεί πολύ, αλλά ως παιδιά είχαν δουλέψει εθελοντικά σε ορφανοτροφεία και είχαν σκληραγωγηθεί.
Ένα πρωί του 2010, ξυπνώντας έπειτα από ξενύχτι, ο Ρομπ μονολόγησε «το στόμα μου είναι ξερό... σαν σαγιονάρα του Γκάντι, του Ινδού ηγέτη δηλαδή που συνήθιζε να φορά μόνο σαγιονάρες. Και έτσι, απροσδόκητα, προέκυψε η ιδέα. Άρχισαν λοιπόν να σχεδιάζουν πολύχρωμες σαγιονάρες, άλλαξαν ένα γράμμα από το όνομα «Γκάντι» προκειμένου να μην θεωρηθεί προσβολή και πληρώσουν δικαιώματα, και έπιασαν δουλειά. Και κάτι που ξεκίνησε από την κρεβατοκάμαρα δύο νεαρών, εξελίχθηκε σε εταιρεία που εκτιμάται ότι αξίζει περισσότερο από 1,5 εκ. δολάρια. Δεν ήταν βέβαια εύκολη υπόθεση μέχρι που τα προϊόντα τους βρήκαν θέση στη βιτρίνα γνωστών βρετανικών καταστημάτων.

τα δύο αδέρφια που διαχειρίστηκαν σωστά τα χρήματα που βρήκαν στους λογαριασμούς των γονιών τους, παράλληλα συνεχίζουν τη φιλανθρωπική δράση που είχαν οι αδικοχαμένοι. Δωρίζουν το 10% των κερδών τους για να βοηθήσουν παιδιά στην Ινδία, παρέχοντας σχολική ύλη και χρηματοδοτώντας  δασκάλους. Επιπλέον, η εταιρεία τους έχει δημιουργήσει τη δράση «Από ορφανά, για ορφανά» με στόχος την ίδρυση ορφανοτροφείων σε φτωχές χώρες.