Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΤΗΣ Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ


Λεωφόρος Αλεξάνδρας 165-169.τα  Προσφυγικά. Αυτό το δημιούργημα των αρχιτεκτόνων Λάσκαρη και Κυριακού, ήταν ουσιαστικά η πρώτη οργανωμένη δόμηση από το κράτος, στην πρωτεύουσα. Συνολικά σε Αθήνα και Πειραιά κατασκευάστηκαν 2.218 κατοικίες και 1.057 διαμερίσματα σε πολυκατοικίες για τη στέγαση προσφύγων. Η περιοχή μέχρι την δεκαετία του `20 άνηκε στο Δήμο Αθηναίων και αποτελούσε το λεγόμενο "Κτήμα Αμπελοκήπων".  Οι 8 πολυκατοικίες χτίστηκαν στο κέντρο των αμπελοκήπων το 1933 σε οικόπεδο 14ων στρεμ. Είναι συνολικά 228 διαμερίσματα με εμβαδόν 11.000 μ2. Παραδόθηκαν στους πρόσφυγες το 1935..
Η μερική πτώχευση της χώρας το 1932 σηματοδοτεί το τέλος των προγραμμάτων προσφυγικής κατοικίας, καθώς συμπίπτει με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά το 1936. . Κι όμως εδώ υπάρχουν ακόμη και σήμερα οι μοναδικές οδοί τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας που παραμένουν χωματόδρομοι εδώ και δεκαετίες. Τα προσφυγικά σπίτια παραδομένα στη φθορά του χρόνου, ρημάζουν μέρα με την ημέρα. οι προσφυγικές πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας που κάποτε έσφυζαν από ζωή, σήµερα στέκουν αβοήθητες, περιµένοντας να αποφασιστεί η τύχη τους. Εκεί ήταν κάποτε η γειτονιά όπου τα φαγητά των σμυρνιών νοικοκυρών μοσχοβολούσαν και τα παιδιά έπαιζαν ξυπόλητα ποδόσφαιρο. 
Στις αρχές του 2007, τα 90 από τα 228 διαμερίσματα εξακολουθούσαν να κατοικούνται, ενώ τα υπόλοιπα είχαν περιέλθει στο Δημόσιο με εξαγορά, εν όψει ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής. χουν αγοραστεί από την Κτηµατική Εταιρεία του ∆ηµοσίου 140 στρέµµατα και άλλα 40 είχαν απαλλοτριωθεί το 2003 από το τότε ΥΠΕΧΩ∆Ε, στο πλαίσιο των σχεδίων ευρύτερης ανάπλασης, που προέβλεπε και την κατεδάφιση των έξι κτιρίων από τα οκτώ. Στα διαμερίσματα στους τοίχους των οποίων φαίνονται ακόμη τα ίχνη από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944 στους τοίχους σήμερα έχουν βρει στέγη πολλοί μετανάστες. Τα διαμερίσματα που χτίστηκαν ειδικά για να στεγάσουν πρόσφυγες τη δεκαετία του ’30 στεγάζουν ξανά άλλους πρόσφυγες σήμερα, 80 χρόνια μετά, έστω και παράνομα.
 Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές προτάσεις που μένουν στο συρτάρι. Σε τέσσερις πολυκατοικίες να στεγαστεί η βιβλιοθήκη του Τεχνικού Επιμελητηρίου, δύο άλλες να µετατραπούν σε φοιτητική εστία για τους σπουδαστές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και οι υπόλοιπες δύο που βρίσκονται πιο κοντά στον «Αγιο Σάββα» να γίνουν χώρος φιλοξενίας για τους συγγενείς των ασθενών.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΠΙΛΑΤΕΣ. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ..


Ήταν Ελληνογερμανικής καταγωγής και γεννήθηκε στο Mönchengladbach της Γερμανίας το 1880. Ο πατέρας του, Ελληνικής καταγωγής, ήταν βραβευμένος γυμναστής και η μητέρα του, Γερμανίδα, εργάζονταν ως νοσηλεύτρια. Ο τζόζεφ ήταν ένα ασθενικό παιδί. Υπέφερε από άσθμα, ραχίτιδα και ρευματικούς πυρετούς. Από μικρή ηλικία άρχισε την άθληση, θέλοντας να υπερπηδήσει τα προβλήματα υγείας του. Σταδιακά ανέκτησε τη φυσική του κατάσταση κάνοντας σκι, ενώ παράλληλα, μελετούσε τις κλασικές γυμναστικές μεθόδους, τη yoga και το Body-building
Σε ηλικία 14 ετών ήταν αρκετά υγιής ώστε να ποζάρει για ανατομικούς χάρτες. Τότε ξεκίνησε να πιστεύει, πως ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η λανθασμένη στάση του σώματος και η ανεπαρκής αναπνοή ευθύνονται για την κακή υγεία των ανθρώπων. Θέλησε να αναπτύξει μία ολοκληρωμένη, ποιοτική και αποτελεσματική μέθοδο εκγύμνασης η οποία να γυμνάζει το σώμα χωρίς να αφήνει το πνεύμα αδρανές. Ο J.Pilates ζούσε ως γυμναστής, δύτης και Body-builder, μέχρι το 1912 που πήγε στην Αγγλία και εργάστηκε ως επαγγελματίας μποξέρ, σαν performer σε τσίρκο και εκπαιδευτής αυτοάμυνας στους ντεντεκτιβ της ScotlandYard. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου τέθηκε υπό περιορισμό από τις αγγλικές αρχές σε ένα στρατόπεδο, μαζί με άλλους Γερμανούς πολίτες. Στη διάρκεια της παραμονής του στο στρατόπεδο, άρχισε να αναπτύσσει εντατικά τις απόψεις του για το ανθρώπινο σώμα,την υγεία και για ένα ολοκληρωμένο σύστημα εκγύμνασης. 
Μελέτησε τη yoga και παρατήρησε τις κινήσεις των ζώων, ώσπου κατέληξε σε μία σειρά ασκήσεων στην οποία εκπαίδευσε τους “συντρόφους” του. Λέγεται πως όσοι ακολούθησαν το πρόγραμμά του επέζησαν της μεγάλης πανδημίας του 1918.
Μετά το τέλος του πολέμου γύρισε στη Γερμανία και γνώρισε τον κόσμο του χορού, από όπου και υιοθέτησε κάποιες τεχνικές. Εκπαίδευσε τους αστυνομικούς στο Αμβούργο. Όταν πιέστηκε για να εκπαιδεύσει τα μέλη του Γερμανικού στρατού, αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αμερική.
Περίπου το 1925 έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του γνώρισε, την μελλοντική σύζυγο τουClara. Μαζί ίδρυσαν το πρώτο στούντιοPilates, στην Νέα Υόρκη,όπου δίδασκαν τη μέθοδό του. Η μέθοδός του, η οποία αρχικά ο ίδιος μαζί με τη σύζυγό του ονόμασαν “Contrology” (control= έλεγχος&λογία), γιατί όπως υποστήριζαν, η μέθοδός του χρησιμοποιεί το μυαλό για τον έλεγχο των μυών του σώματος, επικεντρώνει την προσοχή στο βάθος των μυών, βοηθά να κρατά το ανθρώπινο σώμα σε ισορροπία και βοηθά στην καλή στήριξη της σπονδυλικής στήλης. Ειδικότερα οι ασκήσεις Pilates διδάσκουν τη σωστή αναπνοή, ενισχύουν τον κορμό, ξεκινώντας από τους βαθύτερους κοιλιακούς μυς και ευθυγραμμίζουν τη σπονδυλική στήλη.
Ο J.Pilates συνέχισε να διδάσκει την μέθοδό του σε όλη του τη ζωή, έγραψε διάφορα βιβλία σχετικά με τη μέθοδο και κάποια, εστιασμένα σε ιδιαίτερες περιπτώσεις που συνάντησε στην πορεία του.  πέθανε το 1967, σε ηλικία 87ετών, στη ΝέαΥόρκη..

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΑ


Το πρόσωπο της κοιμωμένης του χαλεπά είναι σμιλεμένο περίτεχνα, δείχνει ήρεμο. Η κοπέλα έχει γείρει στο πλάι, σα να κοιμάται. Είναι ντυμένη για τον ύπνο με το κοριτσίστικο νυχτικό της προσεκτικά κουμπωμένο μέχρι ψηλά στο στέρνο. Τα χέρια της μοιάζουν να είναι ζωντανά ενώ είναι σκεπασμένη με ένα σεντόνι. 
Ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν γόνος οικογένειας φημισμένων μαρμαρογλυπτών από την Τήνο. Ο πατέρας του και ο θείος του είχαν μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με παραρτήματα στο Βουκουρέστι, την Σμύρνη και τον Πειραιά. Το 1877 άρχισε να δουλεύει το πιο διάσημο γλυπτό του, την Κοιμωμένη για τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το επιτύμβιο μνημείο της Σοφής όπως την αποκαλούσαν στο στενό της περιβάλλον παραγγέλθηκε από τον θείο της, ευεργέτη της Κιμώλου. Η κοπέλα πέθανε το 1873 σε ηλικία 18 χρόνων από φυματίωση και πέρασε στην αθανασία χάρη στη σμίλη του Γιαννούλη Χαλεπά.
Το 1875 ο Χαλεπάς ανοίγει εργαστήριο στην Αθήνα και γνωρίζεται με τον έρωτα της ζωής του, τη Μαριγώ. 2 χρόνια μετά όμως υπέστη νευρικό κλονισμό και χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του. Λέγεται οτι ονειρεύτηκε το άγαλμα της κοιμωμένης, πάνω στο οποιο διαπίστωσε οτι είχε κάνει ένα λάθος. Τα πόδια της κοπέλας στο άγαλμα είναι ελαφρώς λυγισμένα. Όταν όμως αυτά τεντωθούν, τότε προεξέχουν απο το κρεβάτι της. Αυτό το "λάθος" του ήταν η αφορμή να βάλει τέρμα στην ζωή του. Νωρίτερα μια μικρή παρατήρηση της μητέρας Αφεντάκη σχετικά με το σχήμα του προσώπου της κόρης της ήταν αρκετή για να εξαγριωθεί ο καλλιτέχνης, σε τέτοιον βαθμό ώστε να καταστρέψει το κεφάλι του αγάλματος με ένα σφυρί και στην συνέχεια να το ξαναφτιάξει.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα αίτια της ψυχασθένειάς του ήταν η τελειομανία του, η υπερκόπωση από την αδιάκοπη εργασία και ένας ατυχής έρωτας για μία νεαρή συμπατριώτισσά του, που την ζήτησε σε γάμο και οι γονείς της αρνήθηκαν να του την δώσουν. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, οι γονείς του Χαλεπά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της ψυχασθένειας του νεαρού γλύπτη και έτσι αποφάσισαν να τον κλείσουν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Το 1901, πέθανε ο πατέρας του και έναν χρόνο μετά, η μητέρα του τον πήρε μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1916, ο Χαλεπάς είχε ξεκόψει παντελώς από την τέχνη του. Ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού.
Το 1923, ο Θωμάς Θωμόπουλος, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και θαυμαστής του Χαλεπά, αντέγραψε σε γύψο πολλά έργα του γλύπτη για να τα παρουσιάσει στην Ακαδημία Αθηνών το 1925. Η έκθεση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να βραβευθεί ο γλύπτης το 1927 με το Αριστείο των Τεχνών. Το γνήσιο ταλέντο του, αλλά και η φήμη του τρελού γλύπτη που ξαναβρήκε τα λογικά του, τον καθιέρωσαν ως τον «Βαν Γκογκ» των νεοτεριστών καλλιτεχνών. Το 1930 ο γλύπτης αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα όπου το 1938 άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι της ανηψιάς του στην οδό Δαφνομήλη 35 κάτω από τον Λυκαβηττό.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ



Η Κόρινθος λόγω της γεωγραφικής θέσης αναδείχθηκε από την αρχαιότητα σε σπουδαίο ναυτικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Η δυσκολία στη μεταφορά των εμπορευμάτων δια ξηράς ώθησε τον Τύραννο της Κορίνθου Περίανδρο να κατασκευάσει τον περίφημο δίολκο, ένα πλακόστρωτο διάδρομο, «ντυμένο» με ξύλα, πάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία της εποχής αλειμμένα με λίπος για να περάσουν τον Ισθμό από τη μια ακτή στην άλλη. Τα πανάκριβα τέλη που καταβάλλονταν στην Κόρινθο ήταν και το πιο σημαντικό έσοδο της πόλης. Αυτό το τρομερό επίτευγμα σώζεται και στις μέρες μας αφού τμήματα του ανακαλύφθηκαν το 1960. Ο Ισθμός της Κορίνθου υπήρξε ένα κατασκευαστικό όνειρο - πρόκληση που κράτησε 2.300 χρόνια από τον περίανδρο το 602 π.χ μέχρι και την εταιρία συγγρού το 1893.
ο Περίανδρος ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε και τη διάνοιξη του Ισθμού,  όμως, εγκατέλειψε το σχέδιο του λόγω τεράστιων τεχνικών δυσκολιών. 3αιώνες αργότερα, το 307 π.Χ., ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επιχείρησε να θέσει σ' εφαρμογή το ίδιο σχέδιο, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα, όταν οι Αιγύπτιοι Μηχανικοί που έφερε τον διαβεβαίωσαν ότι η διαφορά της στάθμης του Κορινθιακού από τον Σαρωνικό ήταν τέτοια που με την τομή του Ισθμού τα νερά του Κορινθιακού που θα χύνονταν στον Σαρωνικό θα τον πλημμύριζαν, με συνέπεια την καταπόντιση της Αίγινας και των γειτονικών νησιών και ακτών.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. έκαναν ανάλογα σχέδια, τα οποία όμως εγκαταλείφθηκα. Στα σχέδια αυτά βασίσθηκε ο Νέρωνας, όταν αποφάσισε το 66 μ.Χ. να πραγματοποιήσει το έργο. Οι εργασίες άρχισαν το 67 μ.Χ. και από τις δυο άκρες (Κορινθιακό – Σαρωνικό), και χρησιμοποιήθηκαν τότε χιλιάδες εργάτες. Την έναρξη των εργασιών έκανε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, στις 28 Νοεμβρίου, δίδοντας το πρώτο χτύπημα στη γη του Ισθμού με χρυσή αξίνα. Οι εργασίες εκσκαφής είχαν προχωρήσει σε μήκος 3.300 μ., σταμάτησαν όμως, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να γυρίσει στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα. Τελικά, με το θάνατο του Νέρωνα το έργο εγκαταλείφθηκε. Την ίδια τύχη είχαν και οι προσπάθειες του Ηρώδη του Αττικού, των Βυζαντινών και των Ενετών οι οποίοι προσπάθησαν να διανοίξουν τον ισθμό ξεκινώντας, αυτή τη φορά, τις εκσκαφές από τον Κορινθιακό. Οι μεγάλες, όμως, δυσκολίες που συνάντησαν οδήγησαν και πάλι στη διακοπή των εργασιών. Το 1828 ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ανέθεσε τη σχετική μελέτη σε ειδικό μηχανικό. Το κονδύλι, όμως, των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων δεν μπορούσε να διατεθεί από τον ελληνικό προϋπολογισμό.
Η δια του Ισθμού οδός παρείχε δυο σημαντικά πλεονεκτήματα στη διεθνή ναυτιλία και κατ' επέκταση στο διεθνές εμπόριο: Ασφάλεια και Οικονομία. Η παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά δεν θα μείωνε μόνο τους κινδύνους από ναυτικά ατυχήματα, αλλά και το κόστος μεταφοράς . Μετά τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ, η Κυβέρνηση Ζαΐμη έλαβε την απόφαση τομής του Ισθμού το 1869. Το ελληνικό δημόσιο κατακύρωσε το έργο το 1881 στον στρατηγό Στέφανο Τύρρ, μαζί με το προνόμιο εκμετάλλευσης της διώρυγας για 99 χρόνια. Η μελέτη του έργου έγινε από Ούγγρο αρχιμηχανικό της διώρυγας Φραγκίσκου στην Ουγγαρία, και ελέγχθηκε από τον μηχανικό της διώρυγας του Σουέζ. Υστερα από 8 χρόνια, η εταιρεία διέκοψε τις εργασίες της -εξαιτίας της εξάντλησης όλων των κεφαλαίων της- και τελικά διαλύθηκε. Την συνέχιση του έργου ανέλαβε η «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου» υπό τον Ανδρέα Συγγρό..2.500 εργάτες δούλευαν 11 χρόνια ασταμάτητα και τελικά τα κατάφεραν ανοίγοντας την διώρυγα μήκους 6.346 μέτρων .... Ο μεγάλος τεχνικός άθλος ήταν πια γεγονός και τα εγκαίνια έγιναν στις 25 Ιουλίου 1893 με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια.. 
Μεγάλη διακοπή της λειτουργίας της έγινε το 1944, όταν οι Γερμανοί, κατά την αποχώρησή τους, ανατίναξαν τα πρανή, προκαλώντας την κατάπτωση 60.000 κυβικών μέτρων χωμάτων. 5 χρόνια μετά η διώρυγα ξανάνοιξε και εκ τότε λειτουργεί αδιάκοπα.. Σήμερα, η Διώρυγα της Κορίνθου αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών και εξυπηρετεί περί τα 12.000 πλοία ετησίως, όλων των εθνικοτήτων.

ΚΑΡΛΟΣ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ. Ο ΖΑΠΛΟΥΤΟΣ ΜΟΥΤΖΑΧΕΝΤΙΝ


Ο Κάρλος Μαυρολέων υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα. Γόνος πλούσιας οικογένειας με σπουδές στο εξωτερικό, κοσμογυρισμένος και πνεύμα ανήσυχο γίνεται γνωστός την ημέρα που ανακοινώνεται επίσημα ο θάνατος του, το 1998. Κάποιοι έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν «οπαδό της περιπέτειας», κάποιοι άλλοι « Έλληνα Τσε». Ποιο όμως το συμφέρον για κάποιον που έχει ζήσει μια ζωή γεμάτη πλούτο , δόξα και lifestyle και επιλέγει να πολεμήσει στο Αφγανιστάν ενάντια στους Σοβιετικούς; Στην δεκαετία του ’80 εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ για να βοηθήσει το μέτωπο της αντίστασης στα κακοτράχαλα βουνά του Αφγανιστάν. Δεινός μαχητής και από τα πιο έμπιστα άτομα της ηγεσίας των ανταρτών. Η πίστη του για την τελική νίκη του Αφγανικού λαού τον έκανε να ασπαστεί τον Ισλαμισμό.Άφησε γένια και του άρεσε που του έλεγαν ότι έμοιαζε στον Tσε Γκεβάρα..
Παρόλο που μεγάλωσε σε καπιταλιστικές κοινωνίες δίπλα σε γόνους άλλων πλούσιων οικογενειών , παρόλο που γεύτηκε κάθε αστική συνήθεια επί χρόνια μόνο όταν ονειρευόταν τα βουνά της μακρινής χώρας που λέγεται Αφγανιστάν ένιωθε ελεύθερος.
Ο Kάρλος γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1958. Όταν πέθανε ο παππούς του, το 1979, άφησε στους δυο γιους του, στον πατέρα του Kάρλου και στον θείο του όλο του τον στόλο, που είχε τότε αξία 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Mεγάλωσε μέσα στη χλιδή, αλλά δεν τον ευχαριστούσε αυτό. Aπό τα 7 του χρόνια, που τον έστειλαν οι γονείς του σε εσώκλειστο σχολείο και αργότερα στο Hτον Κόλιτζ, ήθελε να κάνει κάτι για να αποδείξει ότι δεν είχε ανάγκη τα λεφτά της οικογένειας και ότι μπορούσε να κάνει κάτι μόνος του.. Σε ηλικία 14 χρόνων, ο Kάρλος Mαυρολέων είχε μάθει να παίρνει LSD, να κάνει μικροκλοπές σε καταστήματα, «έτσι για τη πλάκα» και γενικά να ντύνεται και να συμπεριφέρεται όπως δεν θα ντυνόταν ούτε και θα συμπεριφερόταν ποτέ ένα καθωσπρέπει παιδί. Έσμιξε με όλο τον τζετ-σετ της Aμερικής, με μέλη της οικογένειας των Kένεντι, με τη Xριστίνα Ωνάση, με την Mπάρμπαρα Στρέιζαντ. Ζούσε όπως όλοι οι νέοι τότε της υψηλής κοινωνίας της Aμερικής.
                   
Mέσα του όμως τον έτρωγε συνεχώς το Aφγανιστάν. Kαι όταν εισέβαλαν εκεί το 1979 τα σοβιετικά στρατεύματα, ο Kάρλος πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάει να πολεμήσει στα βουνά πλάι στους Mουτζαχεντίν αντάρτες. Στην αρχή, ξεκίνησε μια εκστρατεία να μαζέψει χρήματα για την οικονομική στήριξη τους. Δεν ήταν σίγουρος όμως ότι τα χρήματα έφταναν στον προορισμό τους και το 1985 αποφάσισε να πάει ο ίδιος εκεί για να το διαπιστώσει. Κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας πού πλησίαζε τα 50 δισεκατομμύρια δρχ, ο Κάρλος Μαυρολέων ποτέ δεν έδωσε σημασία στα λεφτά. Στο Αφγανιστάν μαγεύτηκε από τον λαό, την γλώσσα, την κουλτούρα ακόμη και από την θρησκεία αφού λίγα χρόνια μετά ασπάσθηκε τον Ισλαμισμό. Αν και επέστρεψε στο Λονδίνο, ένιωθε τέλειος Αφγανός και για μεγάλα χρονικά διαστήματα ταξίδευε στην Ασία και την Αφρική. Πολύ άνετα μεταπήδησε στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία και έγινε ανταποκριτής μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων. Πήγε στον Καύκασο για το BBC και μετά στα σύνορα Πακιστάν- Αφγανιστάν για το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Hταν από τους λιγοστούς Δυτικούς που είχαν την ευχέρεια να περνάνε όποτε ήθελαν τα αφγανικά σύνορα. 
To 1995 αρραβωνιάστηκε την Τανάζ Φαζαιπούρ, ινδικής καταγωγής, αλλά 3 χρόνια μετά Ο Μαυρολέων βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο τού ξενοδοχείου του στο Πεσαβάρ τού Πακιστάν με μία σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο του. Στο Πεσαβάρ είχε πάει για δημοσιογραφική αποστολή για το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Οι Aμερικανοί, γνωρίζοντας ότι κάποτε είχε πολεμήσει στο πλάι των Mουτζαχεντίν ανταρτών του Aφγανιστάν εναντίον των Σοβιετικών, του ζήτησαν να κάνει ένα πολύ επικίνδυνο ρεπορτάζ, το οποίο θα μετέδιδαν στη φημισμένη τους εκπομπή 60 Minutes. Όσοι γνώρισαν τον Κάρλος λένε ότι δεν ήταν το πλουσιόπαιδο που έκανε την επανάσταση του αλλά ένας σπάνιος άνθρωπος που συναντάμε μόνο στα παραμύθια, απλά το δικό του δεν είχε αίσιο τέλος.  

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΑΛΙΚΗ ΔΙΠΛΑΡΑΚΟΥ. ΜΙΣ ΕΥΡΩΠΗ 1930


Η πρώτη Ελληνίδα «Μις Ευρώπη» το 1930 , μια καλλονή του μεσοπολέμου, η Αλίκη Διπλαράκου. Γεννημένη στις 28 Αυγούστου 1912 στην Αθήνα είχε καταγωγή από τη Μάνη. Ήταν μία από τις τρεις κόρες του δικηγόρου Γεωργίου Διπλαράκου και της Έλενας Νικολέση. Μάλλον κατά τύχη βρέθηκε υποψήφια στα καλλιστεία του 1930, που εκείνα τα επίσης δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα γίνονταν με μεγάλη επισημότητα και τα διοργάνωνε η Ένωση Συντακτών. Ένα χειμωνιάτικο κυριακάτικο απόγευμα του Γενάρη κι ενώ παρακολουθούσε με την οικογένειά της τον διαγωνισμό στο θέατρο «Ολύμπια», άκουσε ξαφνικά το όνομά της από ένα μέλος της κριτικής επιτροπής, που την κάλεσε στη σκηνή για να διαγωνισθεί. Κάποιος γνωστός της την είχε δηλώσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. Όπως δήλωσε αργότερα, όταν προσπάθησε να αρνηθεί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης, που παρευρισκόταν στην εκδήλωση, της είπε ότι η συμμετοχή της στον διαγωνισμό ήταν εθνική υπόθεση. 
Η δεκαοκτάχρονη Αλίκη κέρδισε τον τίτλο της «Μις Ελλάς», αν και είχε ισχυρό ανταγωνισμό από τη θεσσαλονικιά Ρωξάνη Στεργίου, που κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Η βασίλισσα της ομορφιάς ήταν καστανή, μεγαλομάτα, με χείλη λεπτά και καλογραμμένα, ύψος 1,68 και αδύνατη για τα μέτρα της εποχής. Να πως περιγράφει την εμφάνισή της η «Βραδυνή» της 14ης Ιανουαρίου 1930: «...φοράει ένα γαλάζιο πενουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φειδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας. Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(...) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα.(...) Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους».
Στις 6 Φεβρουαρίου 1930 η Αλίκη Διπλαράκου εκπροσώπησε τη χώρα μας στον διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Ευρώπη», που έγινε στο Παρίσι. Επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά, αναδείχθηκε η ομορφότερη γυναίκα της Ευρώπης για το 1930. Η «Καθημερινή» της επομένης ανάγει τη νίκη της σε εθνικό θρίαμβο: «…Ολόκληρος η ελληνική παροικία των Παρισίων πανηγυρίζει από της χθες τον ωραίον θρίαμβον της ελληνικής καλλονής. Η εκλογή της ελληνίδος υποψηφίας ως «Μις Ευρώπη» αποτελεί το θέμα όλων των συζητήσεων, ιδίως μεταξύ των καλλιτεχνικών κύκλων, οι οποίοι αποδίδουν εις την θριαμβευτικήν νίκην της «Μις Ευρώπη» την σημασίαν αισθητικού γεγονότος, συμβολίζοντος την επάνοδον της συγχρόνου τέχνης εις τα αιώνια και άφθαστα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής παραδόσεως. Γενικώς τονίζεται ότι η χθεσινή νίκη της ωραίας Ελληνίδας αποτελεί δια την Ελλάδα, την ωραιοτέραν διαφήμισιν και πανηγυρικήν αναγνώρισιν της ελληνικής ευγενίας και συγχρόνως την λαμπροτέραν εισαγωγήν εις τας προσεχείς εορτάς της Εθνικής εκατονταερτηρίδος...»
Και συνεχίζει το άρθρο, που δεν φείδεται υπερθετικών χαρακτηρισμών για την ωραία Αλίκη: «…Η Αλίκη είναι ο τέλειος τύπος μιας θρυλικής θεάς. Η κορμοστασιά της είναι συγχρόνως αθλητική και χαρίεσσα. Είναι υψηλή με μακράν καστανήν κόμη, με καθαρόν μελαχροινόν χρώμα, με μάτια καστανόμαυρα… Αναμφισβήτως η εκλεγείσα «Μις Ευρώπη» είναι ο κλασικός Ελληνικός τύπος, και η νίκη της, της οποίας ήτο αξία, της επιδαψίλευσε τα ομόθυμα χειροκροτήματα και της ελλανοδίκου επιτροπής και όλων των παρισταμένων… Η νικήσασα εις τα Ευρωπαϊκά καλλιστεία Ελληνίς συνενώνει τας λαμπράς και σοβαράς εκείνας ωραιότητας αι οποίαι την κάμνουν ένα ζωντανόν άγαλμα ελθόν θα έλεγέ τις εις τον κόσμον δια να αναστήση τον αιώνα του Φειδίου… Η δις Διπλαράκου συνδυάζει μόρφωσιν, ευφυϊαν και ωραιότητα, προ πάντων θεσπεσίαν ωραιότητα».
Η επιτυχία της πανηγυρίστηκε δεόντως και στην Αθήνα. Χιλιάδες κόσμου συνωστίσθηκαν στην οδό Ερμού στις 9 Ιουνίου για να την επευφημήσουν και να τη θαυμάσουν από κοντά. Επόμενος σταθμός για την ωραία Αλίκη το Ρίο Ντε Ζανέιρο, όπου έλαβε μέρος στις 13 Οκτωβρίου 1930 στον διαγωνισμό για την ανάδειξη της «Μις Υφήλιος». Τα πήγε πολύ καλά και αναδείχθηκε δεύτερη μετά τη «Μις Βραζιλία» Γιολάντα Περέιρα, που κατέκτησε τον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας του κόσμου. Στη συνέχεια, αφού δοκίμασε την τύχη της για λίγο στο θέατρο, περιόδευσε στις ΗΠΑ, όπου έδωσε διαλέξεις για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, καταρρίπτοντας τον μύθο ότι οι όμορφες δεν είναι έξυπνες. Μιλούσε, άλλωστε, με ευφράδεια Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Τη δεκαετία του '30 έγινε και πάλι πρωτοσέλιδο, όταν ντυμένη άνδρας παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους για να γνωρίσει την απαγορευμένη για τις γυναίκες Αθωνική Πολιτεία.
Η Αλίκη Διπλαράκου παντρεύτηκε δύο φορές. Την πρώτη φορά στις 31 Οκτωβρίου 1932 με τον Γάλλο αεροπόρο και επιχειρηματία Πολ - Λουίς Βεγιέρ, με τον οποίο απέκτησε ένα παιδί, τον Πολ Ανίκ (1933-1998). Ο δεύτερος γάμος της έγινε στις 15 Δεκεμβρίου 1945 με τον Άγγλο σερ Τζον Ράσελ, απόγονο του 6ου Δούκα του Μπέντφορντ. Η ελληνίδα καλλονή, που έλαβε τον τίτλο της Λαίδης, απέκτησε μαζί του δύο παιδιά, την Τζορτζιάνα - Αλεξάνδρα (1947) και τον Αλεξάντερ Τσαρλς Τόμας (1950). Η Αλίκη Διπλαράκου έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου 2002.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ.. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩΡΑΙΑΣ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ





Το όνομα «Ψωροκώσταινα» το χρησιμοποιούμε σήμερα, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου. Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν πρόκειται να στηλιτευθεί η κακομοιριά, η ανοργανωσιά, η αδυναμία και η φτώχεια που κάποιοι θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα της νεότερης ιστορίας. Όμως, η Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας και μάλιστα μια ηρωική και αξιέπαινη γυναίκα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821.
Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών, της Μικράς Ασίας, μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε και το σύνολό του εγκατέλειψε την όμορφη πόλη με ντόπια ή ψαριανά καράβια. Στην χαλασιά αυτή κατάφερε να σωθεί η Πανωραία Χατζηκώστα, μια όμορφη αρχόντισσα με μεγάλη περιουσία. Ένας ναύτης τη βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασαν σ’ ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Τόσο τον άντρα της, τον Κώστα Αϊβαλιώτη, που ήταν πλούσιος έμπορος, όσο και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι. Στα Ψαρά λοιπόν, όπου βρέθηκε (γι’ αυτό ονομάστηκε Ψαροκώσταινα) πάμφτωχη και ολομόναχη, οι συντοπίτες της και κυρίως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος (δάσκαλος της Ακαδημίας των Κυδωνιών) την βοήθησαν και την προστάτεψαν.
Η Πανωραία σύντομα άφησε τα Ψαρά και φθάνει στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Εκεί την ακολούθησε κι εγκαταστάθηκε και ο Βενιαμίν ο Λέσβιος. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, αφού ζούσε από τις υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε στον δάσκαλο και φιλόσοφο Βενιαμίν ο οποίος παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει. Τον Αύγουστο του 1824 όμως πέθανε από τύφο. Από τότε για την Πανώρια άρχισε ένας δυσβάστακτος αγώνας επιβίωσης. Μόνη και άγνωστη, βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας την αχθοφόρο, πότε την πλύστρα και πότε χάρη στην ελεημοσύνη όσων την συμπονούσαν. Την περίοδο εκείνη η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την επέλαση του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανώρια ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα αλητάκια της παραλίας την πείραζαν και την φώναζαν Ψωροκώσταινα. Το 1826 έγινε έρανος στο Ναύπλιο για να βοηθήσουν το μαχόμενο Μεσολόγγι. Έτσι μια Κυριακή, στήθηκε στη κεντρική πλατεία ένα τραπέζι και οι υπεύθυνοι του εράνου ζητούσαν από τους κατεστραμμένους, πεινασμένους και χαροκαμένους Έλληνες να βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τους μαχητές και τους αποκλεισμένους του Μεσολογγίου. Αλλά λόγω της φτώχειας και της εξαθλίωσης κανείς δεν πλησίαζε το τραπέζι. Όλων τα σπίτια δύσκολα τα έφερναν πέρα. Τότε η φτωχότερη όλων, η χήρα Χατζηκώσταινα, η Πανωραία, έβγαλε το ασημένιο δαχτυλίδι που φορούσε στο δάχτυλό της και ένα γρόσι που είχε στην τσέπη της και τα ακούμπησε στο τραπέζι της ερανικής επιτροπής, λέγοντας «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο  Μεσολόγγι».
Ύστερα απ’ αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της» κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Άρχισαν να αποθέτουν στο τραπέζι του εράνου λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η εξέλιξη της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή απαθανατίστηκε «επίσημα» πλέον, με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα». Η πλύστρα Πανωραία όμως, δεν έδινε μόνο μαθήματα πατριωτισμού, αλλά και ανθρωπιάς, καθώς το ελάχιστο εισόδημά της το μοιραζόταν με ορφανά παιδιά αγωνιστών. Όταν μάλιστα ο Καποδίστριας ίδρυσε ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε – γριά πια και με σαλεμένο τον νου από τον πόνο και τις στερήσεις – να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή. Και εκεί που άρχισε να χαίρεται για τα «παιδιά της» που είχαν βρει ρούχα και φαγητό, λίγους μόλις μήνες μετά τη λειτουργία του ιδρύματος η Πανώρια πέθανε. Οι επίσημοι δεν την τίμησαν. Την τίμησαν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τα οποία μέσα σε λυγμούς την συνόδευσαν ως την τελευταία της κατοικία.
Γιατί όμως έγινε πανελλήνια γνωστό το παρατσούκλι της Πανωραίας; Στην εποχή του Καποδίστρια σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος παρομοίασε το Ελληνικό Δημόσιο με την Ψωροκώσταινα. Ο συσχετισμός «άρεσε» και κάθε φορά που αναφερόντουσαν στο θέμα του Δημοσίου το ονόμαζαν «Ψωροκώσταινα». Λίγο αργότερα όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Βαυαροί και διέλυσαν τα άτακτα στρατιωτικά τμήματα των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, η φράση «τι να περιμένει κανείς από την Ψωροκώσταινα;» πέρασε στην ιστορία. Οι αγωνιστές αποκαλούσαν την αντιβασιλεία ειρωνικά «Ψωροκώσταινα» και οι Βαυαροί από την πλευρά τους όταν ήθελαν να απαντήσουν σε όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κράτους για να συντηρηθούν έλεγαν περιφρονητικά: «Όλοι από την Ψωροκώσταινα ζητούν να ζήσουν». Το παρατσούκλι το οποίο απέδιδε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, από τότε και έως τις ημέρες μας αναφέρεται συχνά. 

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ο ΟΙΚΟΣ HERMES ΚΑΙ Η ΑΙΓΙΝΑ!



Τι σχέση μπορεί να έχει ο γαλλικός οίκος μόδας HERMES με το νησί της Αίγινας και γιατί οι ιδιοκτήτες επέλεξαν τον αρχαίο ελαιώνα της παχιάς ράχης για την προώθηση του καταλόγου άνοιξη καλοκαίρι 2012;. 
Η επιλογή του τόπου ασφαλώς δεν ήταν τυχαία. Η οικογένεια Dumas, που κατέχει  το μεγαλύτερο ποσοστό του οίκου έχει ισχυρούς δεσμούς με την Αίγινα, αλλά και ο χώρος από μόνος του αποπνέει μια απαράμιλλη ιερότητα. 
Οι τεράστιες ελιές που υπάρχουν εδώ και τέσσερις εκατονταετίες σε συνδυασμό με το φως του ήλιου, αποτέλεσαν το καταλληλότερο φόντο για τη διαφημιστική καμπάνια των γάλλων. Η παραγωγή ολοκληρώθηκε πριν από λίγους μήνες από τον φωτογράφο διεθνούς φήμης Nathaniel Goldberg. Το 25μελές συνεργείο εργάστηκε αδιάκοπα επί πέντε ημέρες και σίγουρα αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση. 
Ο κατάλογος που κάνει ήδη τον γύρο του κόσμου, περιέχει ρούχα, κοσμήματα, έπιπλα και τα διάσημα φουλάρια Hermès, σχεδιασμένα από την Ελληνίδα Ιουλία Αμπατιέ και εμπνευσμένα από κρητικές τοιχογραφίες.
Η οικογένεια Dumas αγαπάει την Αίγινα αφού οι 2 διευθυντές της Πιερ-Αλέξις και Αξέλ Dumas που είναι  πρώτα ξαδέλφια, διατηρούν σπίτια στο νησί και τα επισκέπτονται πολύ συχνά, όπως και η ηθοποιός Σαντρίν Μπρέικ, αδελφή του Πιερ-Αλέξις. Στην Παχιά Ράχη, ένα από τα γραφικά χωριά της Αίγινας, έχουν ταφεί κατόπιν δικής τους επιθυμίας oι γονείς του Πιερ-Αλέξις, Jean-Louis και η Ελληνίδα αρχιτέκτονας σύζυγός του Ρένα Γρηγοριάδη ντούμας οι οποίοι απεβίωσαν το 2009. Οι στυλοβάτες της γαλλικής φίρμας απολάμβαναν στην Αίγινα τον ελεύθερο χρόνο τους, εμπνέοντας την αγάπη για το νησί στα παιδιά τους και στους φίλους που φιλοξενούσαν πολύ συχνά.
ο οίκος Hermès ιδρύθηκε το 1837 και σήμερα ειδικεύεται στα δερμάτινα είδη πολυτελείας, αξεσουάρ και αρώματα. Ιδρυτές ήταν Γερμανοί που εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία και άρχισαν να κατασκευάζουν σέλες για άλογα. Γρήγορα άνοιξαν καταστήματα, είχαν 80 υπαλλήλους, έγιναν διάσημοι και άρχισαν τις εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Το 1900, η εταιρεία έφτιαξε τις πρώτες τσάντες ειδικά σχεδιασμένες για να μεταφέρουν οι αναβάτες στις σέλες τους. Το 1914 τους χορηγήθηκε το αποκλειστικό δικαίωμα να χρησιμοποιούν το φερμουάρ για δερμάτινα σακάκια του γκολφ. 8 χρόνια μετά λάνσαραν την πρώτη γυναικεία δερμάτινη τσάντα και ακολούθησαν τα υπόλοιπα προϊόντα που πωλούνται μέχρι και σήμερα. Η κυριαρχία του ομίλου ήρθε με την ανάληψη της προεδρίας από τον Jean-Louis και την σύζυγο του Ρένα Γρηγοριάδη.

Η εταιρία διαθέτει 14 παραγωγικές μονάδες που περιλαμβάνει δερμάτινα είδη, φουλάρια, γραβάτες, ενδύματα,  αρώματα, ρολόγια, υποδήματα, γάντια, επιτραπέζια σκεύη και κοσμήματα. Από το 2010 ο όμιλος Loui Vuitton του Μπερνάρ Αρνό ελέγχει το 20% της εταιρίας ενώ οι πωλήσεις σήμερα φτάνουν τα 2,5 δισ. ευρώ ετησίως. 

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

“ΤΡΕΛΟΚΑΜΠΕΡΟΣ”: Ο ΓΝΩΣΤΟΣ-ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΗΡΩΑΣ.



Ήταν 13 Μαϊου του 1912 όταν ο Υπολοχαγός Δημήτριος Καμπέρος πραγματοποίησε με το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο τύπου Henry Farman την πρώτη πτήση του στην Ελλάδα. Στις 14 Μαίου απογειώθηκε από το Παλαιό Φάληρο, με κατεύθυνση το χώρο των στρατιωτικών ασκήσεων. Δυστυχώς όμως δεν πρόφθασε να φθάσει στον προορισμό του. Καθώς πλησίαζε στο χώρο των ασκήσεων, μεταξύ Καπανδριτίου και Αγίου Μερκουρίου (Κιούρκα) ο κινητήρας λόγω βλάβης, παρουσίασε ελάττωση των στροφών και ο χειριστής για να αποφύγει το ατύχημα, επεχείρησε κάθοδο προς το έδαφος και στη συνέχεια αναγκαστική προσγείωση. Λίγα όμως μέτρα πάνω από το έδαφος, ο κινητήρας σταμάτησε και το αεροπλάνο κατέπεσε, με αποτέλεσμα να πάθει σοβαρές ζημιές. O χειριστής σώθηκε, πηδώντας από ύψος 10 μέτρων, επάνω σε ξηρά χόρτα.
 O Καμπέρος όμως, δεν έχασε την ψυχραιμία του. Την επομένη ήταν έτοιμος να πετάξει και πάλι στο Πεδίο των Ασκήσεων. Με τη βοήθεια των χωρικών, μετέφερε το αεροπλάνο σε κατάλληλο χώρο, που χρησιμοποίησε για αεροδρόμιο και απογειώθηκε με κατεύθυνση προς την Αυλώνα για να υποστηρίξει τα εχθρικά στρατεύματα όπου υποθετικά ανήκε.
 Εκείνη την ημέρα ο Καμπέρος, ανέλαβε διάφορες αποστολές κατοπτεύσεως για λογαριασμό των εχθρικών στρατευμάτων από ύψος 1.000 έως 1.500 μέτρων και κατόπιν προσγειώθηκε ομαλά στην περιοχή Κουσούμπι. Εκεί έτρεξαν Αξιωματικοί και στρατιώτες να θαυμάσουν τον πρώτο Έλληνα στρατιωτικό αεροπόρο. Σε λίγο έφθασε και ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος με το Γάλλο στρατηγό Εντού και τον συνεχάρησαν για την επιτυχημένη πτήση. Έτσι καθιερώθηκε το νέο όπλο της Αεροπορίας στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους (1912) και ενώ είχε αρχίσει ήδη να μελετάται η δημιουργία Ναυτικής Αεροπορικής Υπηρεσίας, ο Καμπέρος μετατρέποντας το πρώτο Henry Farman, στο οποίο είχε δοθεί το όνομα «Δαίδαλος», σε υδροπλάνο πέταξε με μέση ταχύτητα 110 χλμ. την ώρα, επιτυγχάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ. O αεροπόρος Καμπέρος, καθ όλη τη σταδιοδρομία του στην Αεροπορία, προέβη σε πολλές παρακινδυνευμένες πτήσεις, ώστε να του μείνει το παρατσούκλι, Τρελοκαμπέρος.  ”Τρελός” ή όχι, υπήρξε ένας ατρόμητος ηρωϊκός αεροπόρος.  Φυσικά ενώ το παρατσούκλι του “επέζησε” για πολλές δεκαετίες και είναι γνωστό μέχρι σήμερα, που από άγνοια συνηθίζουμε να το αποδίδουμε σε “παλαβιάρες γυναίκες”, η πραγματική ιστορία του ήρωα Καμπέρου έμεινε στην αφάνεια και είναι γνωστή μόνο σε στενούς αεροπορικούς κύκλους.

MINION. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ


Εάν έδινες ραντεβού Πατησίων και Δώρου γωνία, το πιο πιθανό είναι να έψαχνες για ώρα το σημείο, αν έλεγες όμως ραντεβού στο Μινιόν, τότε είναι βέβαιο ότι θα το έβρισκες ακόμη και αν ερχόσουν από το πιο απομακρυσμένο χωριό της χώρας. Το Μινιόν ήταν το πρώτο κατάστημα που καθιέρωσε τις ετήσιες εκπτώσεις, έβαλε καθορισμένες τιμές στα προϊόντα, καθιέρωσε τη διαφήμιση στα μμε, έβαλε κυλιόμενες σκάλες, air condition, έκανε χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, καθιέρωσε τη λίστα γάμου, τα σεμινάρια προσωπικού και λειτούργησε καφέ εστιατόριο στους ορόφους του. Τι άλλο να πει κανείς για το πολυκατάστημα που έμεινε στην κορυφή των προτιμήσεων μας για περίπου 40 χρόνια.
Το Μινιόν χάρη στον Γιάννη Γεωργακά, που έφυγε σε ηλικία 90 ετών το 2002, γιγαντώθηκε και αγαπήθηκε αμέσως από το κοινό. Γενιές και γενιές Ελλήνων στέγασαν τα καταναλωτικά τους όνειρα σε αυτό το εμπορικό κέντρο-στολίδι της πρωτεύουσας.
 Η αρχή του τέλους για το μινιόν ήταν η 19η Δεκεμβρίου του 1980 όταν η ξαφνική πυρκαγιά έκαψε τα όνειρα του επιχειρηματία με τις ζημιές να ξεπερνούν τα 2 δις δρχ. Ο Γεωργακάς υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα για την ελληνική αγορά. Σε ηλικία μόλις 12 ετών το 1926 ήρθε στην Αθήνα και έπιασε δουλειά στο μπακάλικο του θείου του. Δούλεψε ως σερβιτόρος, πωλητής σε πρατήριο τσιγάρων και τσιλιαδόρος σε έναν παπατζή. Ώσπου γνώρισε τον Άγγελο Σεραφειμίδη ο οποίος ερχόμενος από την Αμερική ξεκίνησε τη δική του δουλειά. Ένα μικρό περίπτερο στο οποίο εκτός από τσιγάρα και εφημερίδες, πουλούσε στυλό, γυαλιά, γάντια και άλλα μικρά χρήσιμα είδη. Ο τρόπος που παρουσίαζε τα προϊόντα του σύντομα προκάλεσε το ενδιαφέρον του κόσμου. Ο Γεωργακάς ξεκίνησε τη συμμετοχή του στο μικρό κατάστημα ως πλασιέ και με το ποδηλατάκι του προμήθευε με προϊόντα τον μετέπειτα συνεταίρο του. Το όνομα Μινιόν το έδωσε η σύζυγος του Σεραφειμίδη και προέρχεται από την ομηρική λέξη μινύος που σημαίνει πολύ μικρός.
Μετά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο οι δύο συνεταίροι από το μικρό Μινιόν των Χαυτείων ξεκινούν για το επόμενο άλμα. Το μεγάλο Μινίον της οδού Πατησίων. Στην πορεία ο Σεραφειμίδης αποχωρεί για τις ΗΠΑ, αφήνοντας τον Γεωργακά μόνο του στην επιχείρηση. Το κατάστημα φθάνει να είναι το ενδέκατο μεγαλύτερο σε μέγεθος σε όλη την Ευρώπη. Κατά την δικτατορία ο Γεωργακάς βοήθησε δεκάδες φοιτητές να διαφύγουν τη σύλληψη, δίνοντάς τους να φορέσουν ρούχα υπαλλήλων του. Το Μινιόν συνδέθηκε με τις ωραιότερες στιγμές στη ζωή των Αθηναίων, τότε που είχε ακόμη σημασία να γνωρίζεις τον ιδιοκτήτη που ήταν πάντα εκεί μοιράζοντας σοκολάτες στα παιδιά, κι άλλοτε κουβαλώντας τα πράγματα των πελατών. Ακόμη κι όταν το η εταιρία ήταν ένας γίγαντας 1.000 υπαλλήλων και 120.000 διαφορετικών ειδών, ο ιδιοκτήτης δούλευε μέρα νύχτα. Οι πωλήσεις ξεπερνούσαν το τρομακτικό, εκείνη την εποχή, ποσό του ενός δισεκατομμυρίου δραχμών τον χρόνο!. Πούλαγε τα πάντα. Από καρφίτσες, ρουχισμό, καλλυντικά μέχρι αυτοκίνητα και κομπιούτερ. Όταν ξέσπασε η πυρκαγιά, οι Πυροσβέστες ελάχιστα πράγματα κατάφεραν να σώσουν γιατί οι περισσότερες δυνάμεις κατευθύνθηκαν στο κατάστημα «Κατράντζος» χωρίς να καταφέρουν να σώσουν ούτε αυτό. 
Αυτοί οι εμπρησμοί στα μεγάλα καταστήματα εκείνης της εποχής μόνο τυχαίοι δεν ήταν, αφού αποτέλεσαν την αρχή της εισβολής ξένων επιχειρηματιών που άνοιξαν τεράστια πολυκαταστήματα και έτσι οι μικροί έμποροι των Αθηνών πέρασαν στο περιθώριο..


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ


Ο Τιτανικός αποτελούσε στην εποχή του κυριολεκτικά ένα θαύμα της ναυπηγικής, αποτελώντας ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου. Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του. Ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια, ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων.
14 Απριλίου 1912 και ώρα 23:10 το βράδυ. Ο τιτανικός χτυπά πλευρικά ένα παγόβουνο, με αποτέλεσμα την βύθισή του. Σε λιγότερο από τρεις ώρες βρίσκεται στον πυθμένα του Ατλαντικού και μαζί του παίρνει 1517 ψυχές. Ανάμεσα στους επιβάτες υπάρχουν και τέσσερις συμπατριώτες μας. Πρόκειται για τους Παναγιώτη Λυμπερόπουλο, Βασίλειο Καταβέλο, Απόστολο και Δημήτριο Χρονόπουλο. Όλοι ήταν από το ίδιο χωριό της Μεσσηνίας, τον Άγιο Σώστη.
Η ιστορία του ταξιδιού και του άδικου χαμού των 4 φίλων είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Ο 30χρονος Λυμπερόπουλος είχε ένα μικρό εργοστάσιο στη Νέα Υόρκη και αναγκαζόταν να πηγαινοέρχεται στην Ελλάδα, όπου βρισκόταν η οικογένειά του. Την τελευταία φορά ήρθε τον Απρίλιο του 12 για να βαφτίσει το μικρό του γιο. Όταν τελειώνει το τελετουργικό και το γλέντι, ετοιμάζεται να φύγει ξανά για την Αμερική. 
Πείθει και τους αδελφούς Χρονόπουλου να πάνε μαζί του για δουλειά αφού στο χωριό τα έφερναν δύσκολα βόλτα.  Την ώρα της πρόσκρουσης είναι ο μόνος από τους τέσσερις που γνωρίζει  αγγλικά με αποτέλεσμα να καταφέρει να βγει από την καμπίνα του και να φτάσει στο κατάστρωμα ακολουθώντας τις πινακίδες του υπερωκεάνιου. Φορά σωσίβιο και πέφτει στην θάλασσα. Κολυμπάει για αρκετή ώρα ώσπου ξαφνικά βλέπει μπροστά του μια σωσίβια λέμβο, στην οποία επέβαιναν άλλοι τρεις άνθρωποι. Ανεβαίνει  στη λέμβο και περιμένουν όλοι μαζί το πλοίο για να τους σώσει. Δυστυχώς δεν τους βρήκε ποτέ.
                      
Οι σωροί και των τεσσάρων επιβατών, βρέθηκαν πάνω στη σωσίβια λέμβο στις ακτές του Καναδά ημέρες μετά. Τα σώματά τους ήταν δεμένα πιθανόν επειδή φοβήθηκαν μην πέσουν στην θάλασσα σε περίπτωση λιποθυμιάς. Το συγκλονιστικό είναι ότι τα σωσίβιά τους που εκείνη την εποχή κατασκευάζονταν από φελλό, βρέθηκαν φαγωμένα. Και από τι φαίνεται τα δάγκωναν για να μην πεθάνουν από την πείνα. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο 19χρονος Καταβέλος και ο Λυμπερόπουλος είχαν κλείσει εισιτήρια για διαφορετικά πλοία, αλλά τα άλλαξαν για να ταξιδέψουν και οι 4 φίλοι μαζί με το αβύθιστο πλοίο, όπως έλεγαν, τον Τιτανικό. 
Λυμπερόπουλος και Καταβέλος αναγνωρίστηκαν από κάποια προσωπικά τους αντικείμενα, σε αντίθεση με τους αδελφούς Χρονόπουλου που ήταν 21ός και 26 ετών...