Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ Μ.ΜΠΡΑΝΤΟ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΩΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ!

Το ιδιωτικό καταφύγιο του Μάρλον Μπράντο, αυτή η μικρή παραδεισένια ατόλη στη μέση του Νότιου Ειρηνικού, ανοίγει δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη σαν πολυτελές θέρετρο. Είναι ένας εξωτικός παράδεισος στη Γαλλική Πολυνησία ο οποίος από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε από τον ηθοποιό στη διάρκεια των γυρισμάτων του φιλμ Η Ανταρσία του Μπάουντι, έκανε τα πάντα για να τον αποκτήσει. Το κοραλλιογενές νησάκι βρίσκεται τριάντα μίλια από την Ταϊτή είναι προσβάσιμο μόνο με ιδιωτικό αεροπλάνο, έχει παραλίες με λευκή άμμο, φοίνικες καρύδας, εξωτικά πουλιά και άφθονη θαλάσσια ζωή. 
Σήμερα μέσα από αυτά τα βίντεο αποκαλύπτεται η νέα του μορφή καθώς ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους πρώτους επισκέπτες. Εκεί στο Tetiaroa, όπως ονομάζεται το νησάκι ο Μπράντο, ο μεγάλος ηθοποιός γνώρισε την Ταιτινή καλλονή Ταρίτα με την οποία παντρεύτηκε στον τρίτο του γάμο.
Ο Μπράντο απέκτησε 12 βιολογικά παιδιά εκ των οποίων τα 4 εκτός γάμου και τρία υιοθετημένα. 2 από αυτά έχουν χάσει την ζωή τους ενώ ως κληρονόμοι του Μπράντο λογίζονται και τα εγγόνια του. 8 από τα παιδιά του ως διαχειριστές του νησιού ανακοίνωσαν ότι από 1 Ιουλίου οι 35 πολυτελείς βίλες με πισίνα και ιδιωτική παραλία θα κοστίζουν μέχρι και £ 7.500 τη βραδιά. Θα είναι προς ενοικίαση σε όσους θελήσουν να κάνουν διακοπές  στο θρυλικό ιδιωτικό νησί του μεγάλου ηθοποιού. Τα παιδιά του Μπράντο συνεργάστηκαν ώστε να αξιοποιηθεί η περιουσία τους με τρόπο που θα έβρισκε σύμφωνο τον πατέρα τους και που θα αναδείκνυε την φυσική ομορφιά και την πολυνησιακή παράδοση. Το θέρετρο που χτίστηκε ονομάστηκε όπως ήταν φυσικό, 'The Brando' και περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες πολυτέλειες και παροχές που συνήθως συναντάς σε αντίστοιχα εξωτικά συγκροτήματα..
Ο ίδιος ο Μπράντο όταν μιλούσε για το νησί το περιέγραφε ως τον παράδεισο που έγινε το σπίτι του και το μέρος που κατάφερνε να βρίσκει γαλήνη και δύναμη όταν ήθελε να βρίσκεται μακριά από τη δημοσιότητα. Η ατόλη εκτείνεται σε μια συνολική έκταση 6 τετραγωνικών χλμ. 1.445 στρέμματα χωρίζονται σε 12 νησίδες ενώ η λιμνοθάλασσα έχει περίπου 7 χλμ. πλάτος και 30 μέτρα βάθος. Το νησί έχει μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των ανθρώπων της Γαλλικής Πολυνησίας, ως «ιερός χώρος» αφού  ανήκε στην οικογένεια Pomare κυβερνήτες της Ταϊτής. Η βασιλική οικογένεια έζησε εκεί ενώ σύμφωνα με το μύθο ο βασιλιάς έκρυψε σε άγνωστο μέρος θησαυρούς το 1789. Το 1960 ο Μάρλον Μπράντο ανακάλυψε το νησί κι ενώ έψαχνε εξωτικές τοποθεσίες για τα γυρίσματα της ταινίας η Ανταρσία του Bounty. 6 χρόνια μετά αγόρασε το νησί για $ 270.000.
Θέλοντας να ζήσει εκεί ο Brando έχτισε ένα μικρό χωριό το 1970 και κατασκεύασε αεροδιάδρομο και ελικοδρόμιο αφού η πρόσβαση από την θάλασσα ήταν αδύνατη. Μετά το θάνατό του το 2004 ο γιος του Μπράντο και η σύζυγος του Tarita έμειναν εκεί και λειτούργησαν ένα ξενοδοχείο. Σήμερα μετά από την εξασφάλιση χρηματοδότησης από εταιρία πολυτελών ξενοδοχείων, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - φωτοβολταϊκά, γεννήτριες βιο-καυσίμων και κλιματισμό από θαλασσινό νερό, όλα είναι έτοιμα για να υποδεχθεί το νησί του Μπράντο τους πρώτους πελάτες, την πρώτη Ιουλίου, στην ίδια ημερομηνία που άφησε την τελευταία του πνοή ο Γάλλος γόης. 
Δύο εστιατόρια έξι αστέρων, το οποίο θα διαθέτουν παραδοσιακή πολυνησιακή κουζίνα, σπα, γυμναστήρια και θαλάσσια σπορ περιμένουν πελάτες.   

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΨΕ ΣΚΛΗΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΛΕΙΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

Ο βιολογικός δεσμός με την μητέρα του, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει στην γη, είναι μοναδικός και πολύ ισχυρός. Η σκληρή ζωή που έζησε από την πρώτη ημέρα που γεννήθηκε μέσα στην φυλακή, τα παιδικά του χρόνια σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες, τον μεγάλωσαν απότομα. Η συγκλονιστική ιστορία του μικρού που μάζευε λεφτά για να πραγματοποιήσει τον μοναδικό στόχο που είχε, να απελευθερώσει την γυναίκα που τον γέννησε έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα από μεγάλα δίκτυα.


Η Βιτζάγια Κουμάρι, 48 χρονών σήμερα, βρισκόταν στη φυλακή από το 1994 όταν καταδικάστηκε για τον φόνο ενός γείτονά της – άδικα, όπως αυτή ισχυρίζεται. Στο δεύτερο δικαστήριο θα μπορούσε να αφεθεί ελεύθερη με εγγύηση, αλλά δεν είχε τις απαιτούμενες 10.000 ρουπίες περίπου 140 ευρώ δηλαδή. Ο άντρας της την εγκατέλειψε νωρίς και κανείς δε βρέθηκε να τη βοηθήσει, ούτε τα μέλη της οικογένειάς της. Αναγκάστηκε να μένει εκεί, μέσα σε ένα βρώμικο κελί με άλλες κρατούμενες, χωρίς να περιμένει τίποτα από την ζωή της. Ο γιος της Κανάγια, γεννήθηκε στη φυλακή και δόθηκε για υιοθεσία. Μα όταν ενηλικιώθηκε κατάφερε να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν ώστε να αποφυλακιστεί η ταλαιπωρημένη γυναίκα κι έτσι κατάφερε να βοηθήσει τη μητέρα του που την είχαν εγκαταλείψει οι πάντες.


Τέσσερις μήνες μετά την φυλάκιση γεννήθηκε ο γιος της. Με βαριά καρδιά τον έστειλε αλλού να μεγαλώσει αφού η φυλακή δεν είναι μέρος για ένα μικρό παιδί. Κι έμεινε όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή με μόνης της παρέα αυτή την μικρή φωτογραφία του γιου της ο οποίος την επισκεπτόταν κάθε τρεις μήνες. Ο μικρός πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων σε διάφορα σπίτια αλλά ποτέ δεν ξέχασε τη μητέρα του και δεν της γύρισε την πλάτη αν και δεν μεγάλωσε μαζί της. Δεν τον τάισε, δεν έπαιξε και δεν ξενύχτησε στο πλευρό του. όμως εκείνος με το που έγινε 18 ετών, έπιασε δουλειά σε ένα υφαντουργείο. Αμέσως ξεκίνησε να βάζει χρήματα στην άκρη για να αποφυλακίσει τη μητέρα του. 
Προσέλαβε ένα δικηγόρο, ο οποίος ανέλαβε την υπόθεσή και στις αρχές του περασμένου Μαΐου η βιτζάγια ήταν ελεύθερη. Οι δικαστές εξέφρασαν την έκπληξή τους για την καταδίκη της με τα ισχνά ενοχοποιητικά στοιχεία και διέταξαν επανεξέταση των υποθέσεων των φυλακισμένων για να εξακριβωθεί αν υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις. Εξάλλου όπως υπολογίζεται, οι φυλακισμένοι στην Ινδία φτάνουν τους 300.000, με το 70% να είναι μέσα χωρίς να έχει δικαστεί.


Σε ένα σκονισμένο διαμέρισμα, σε πυκνοκατοικημένη γειτονιά της ινδικής πόλης Καμπούρ, ο νεαρός βγάζει από μια σακούλα για ψώνια ένα κίτρινο φόρεμα και το δείχνει στη μητέρα του. αυτή θα ήταν μια τυπική σκηνή, αν ο νεαρός κανάγια δεν περίμενε 19 ολόκληρα χρόνια για να δώσει ένα δώρο στη μητέρα του. εκείνη με δάκρυα στα μάτια δεν το πιστεύει, νόμιζε πως θα πέθαινε στη φυλακή αφού κανείς δεν βγαίνει ζωντανός από εκεί. γιος και μητέρα είναι και πάλι μαζί αγωνιώντας για το μέλλον τους. σχεδιάζουν να πλησιάσουν τον αποξενωμένο πατέρα του 19χρονου και να διεκδικήσουν το νόμιμο ποσοστό τους από την οικογενειακή ιδιοκτησία που είχε το ζευγάρι πριν την καταδίκη της 48χρονης. 
Μητέρα και γιος, ενωμένοι και πολύ ευτυχισμένοι, κοιτούν το παρόν και προσπαθούν να αναπληρώσουν όλο το χρόνο που έχασαν.



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

΄΄ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΑ΄΄ ΠΑΙΔΙΑ INDIGO. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ;

Ο όρος «παιδί indigo» προέρχεται από την Nancy Ann Tappe, η οποία ταξινόμησε τις προσωπικότητες των ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα της αύρας τους, "indigo" είναι το χρώμα "λουλακί" όπως έλεγε. Η Τέιπ από το 1970 υποστήριζε ότι κάθε παγκόσμια περίοδος συνοδεύεται από την υπεροχή ανθρώπων που έχουν αυτό το χρώμα. Το φαινόμενο Indigo έχει αναγνωριστεί ως μια από τις εκπληκτικότερες αλλαγές της ανθρώπινης φύσης που έχουν καταγραφεί ποτέ στην κοινωνία. Μιλάμε για παιδιά που πιστεύεται ότι έχουν μοναδικές, ασυνήθιστες και μερικές φορές υπερφυσικές ικανότητες. Στα βιβλία της η Τέιπ αναφέρει ότι αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν παγκοσμίως και τελικά οι άνθρωποι Indigo θα αντικαταστήσουν όλα τα άλλα χρώματα. Για παράδειγμα σήμερα οι περισσότεροι ενήλικες είναι Μπλε ή Βιολετί.
Όταν είναι μικρά παιδιά, οι Indigo αναγνωρίζονται εύκολα από τα ασυνήθιστα μεγάλα, διαυγή μάτια τους. Υπερβολικά έξυπνα, πρώιμα αναπτυγμένα παιδιά με εκπληκτική μνήμη και ισχυρή επιθυμία να ζήσουν ενστικτωδώς, αυτά τα παιδιά της επόμενης χιλιετίας είναι ευαίσθητες, προικισμένες ψυχές με εξελιγμένη συνείδηση, και έχουν έρθει εδώ για να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε τον παλμό της ζωής μας και για να δημιουργήσουν μία γη, μία υδρόγειο και ένα είδος. Είναι η γέφυρά μας προς το μέλλον. Και όντως η Τέιπ είχε δίκιο αφού τα παιδιά από το 2000 και μετά ομολογουμένως έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις μας πάνε σχεδόν καθημερινά ένα βήμα παραπέρα ενώ στις ανεπτυγμένες χώρες το προσδόκιμο ζωής ανεβαίνει συνεχώς. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν πως οι σημερινοί δεκάχρονοι σκέφτονται και πράττουν όπως ακριβώς οι 15χρονοι των προηγούμενων δεκαετιών. Τα παιδιά που γεννιούνται αφομοιώνουν πολύ καλύτερα τις νέες τεχνολογίες σε σχέση με έναν μεσήλικα. Μπορείς να αντικρίσεις έναν 7χρονο να δένει και να λύνει στην κυριολεξία ένα Pc, την ίδια στιγμή που ένας 50χρονος αδυνατεί να πραγματοποιήσει μια τηλεφωνική κλήση από το κινητό του τηλέφωνο! Ποια είναι λοιπόν τα παιδιά Indigo; Ποιες είναι οι διαφορές τους νοητικές και ψυχικές σε σχέση με τους παλαιότερους; Γιατί ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες στο εξωτερικό υιοθετούν τη θεωρία περί Indigo και μιλούν για διαφορετική αύρα;
Η έννοια των παιδιών indigo αποκτήσει λαϊκό ενδιαφέρον με τη δημοσίευση μιας σειράς βιβλίων στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Για παράδειγμα το βιβλίο The Indigo Children γράφει ότι πολλά παιδιά που έχουν διαγνωστεί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας αντιπροσωπεύουν «ένα νέο εξελικτικό άλμα της ανθρωπότητας». Αυτά τα παιδιά δεν χρειάζονται φάρμακα αλλά ειδική φροντίδα και εκπαίδευση. 
Η Nancy Ann Tappe πιστεύει ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι Indigo βλέπουν αγγέλους και άλλα όντα σε μια μεταφυσική προσέγγιση που κάνει. Έρχονται στον κόσμο με ένα αίσθημα ότι είναι προνομιούχοι, αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την απόλυτη εξουσία φαίνονται αντικομφορμιστές απέναντι σε οποιοδήποτε σύστημα. Μοιάζουν αντικοινωνικά εκτός αν υπάρχουν τριγύρω τους άλλοι της ίδιας συναίσθησης, συχνά γίνονται εσωστρεφείς και νιώθουν ότι κανένας άνθρωπος δεν τους καταλαβαίνει. Για κάποιους επιστήμονες πάντως αυτό είναι το ίδιο με το να έχεις δυσλειτουργικό εγκέφαλο ή κάποια ψυχική διαταραχή. Το Διεθνές Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας λέει ότι αυτή είναι η πιο συνηθισμένη παιδική διαταραχή και εμφανίζεται στο 3-5% των παιδιών σχολικής ηλικίας. Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες για την ύπαρξη των παιδιών indigo και το φαινόμενο μάλλον αφορά τα παιδιά που έχουν διαγνωστεί με μαθησιακές δυσκολίες. 
Η  Nancy Τέιπ που αποβίωσε τον Σεπτέμβριο του 2012, ασχολήθηκε για μια ζωή στη μελέτη του χρώματος, της συνείδησης, της ευαισθητοποίησης, και τις εφαρμογές τους στην ανθρώπινη προσωπικότητα.

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΆΜΑ. ΟΙ ΓΥΜΝΕΣ ΄΄ΓΟΡΓΟΝΕΣ΄΄ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΙΝΕΣ ΔΥΤΡΙΕΣ, ΚΥΝΗΓΟΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΩΝ

Τις γυναίκες αυτές τις έχουν πει γοργόνες της Ιαπωνίας. Ανήκουν στην κοινότητα των Αμα, μια ομάδα γυναικών οι οποίες βουτούσαν γυμνόστηθες για να αλιεύσουν κοχύλια, μαργαριτάρια και θαλασσινά εδώ και 2000 χρόνια. Οι Άμα, που σημαίνει «γυναίκα στη θάλασσα», ζουν σε ψαροχώρια στις ακτές της Ιαπωνίας, μένουν σε ξύλινες καλύβες κοντά στην θάλασσα και η δουλειά τους είναι να βγάζουν κυρίως μαργαριτάρια. Κρατούν την αναπνοή τους έως και στα 25 μέτρα βάθος, χωρίς να χρησιμοποιούν φιάλες οξυγόνου!
Τις περασμένες δεκαετίες τραβούσε όλα τα βλέμματα η λιτή τους ενδυμασία αφού μέχρι και το 1950 φορούσαν μόνο ένα κομμάτι ύφασμα και μια μπαντάνα για να καλύπτουν τα επίμαχα σημεία και μαλλιά τους αλλά και να διώχνουν τα κακά πνεύματα.
Οι -κάποτε- γυμνόστηθες γοργόνες της Ιαπωνίας με την εξωτική, πρωτόγονη ομορφιά, αναγκάστηκαν από το κράτος να φορούν καταδυτικές στολές μετά τον 2ο Π.Π. όπου ο τουρισμός αυξήθηκε και το θέαμα σόκαρε τους “πολιτισμένους” Δυτικούς. Οι περισσότερες βρίσκονται τώρα στη χερσόνησο Κίι. Στη δεκαετία του 1960 μια ικανή Άμα μπορούσε να βγάλει ογδόντα χιλιάδες δολάρια μέσα σε έξι μήνες. Οι πιο ταλαντούχες μπορούσαν ακόμη και να διαλέξουν μόνες τους τον άντρα που ήθελαν να παντρευτούν. Αυτονόητο σήμερα αλλά αδιανόητο τότε για τη μέση Ιαπωνέζα.
Οι Άμα ήταν δραστήριες γυναίκες που βίωναν τον ανταγωνισμό και την απόλυτη ελευθερία. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν μια ελκυστική δουλειά, ανεξάρτητα από τους κινδύνους που έκρυβε. Οι « ιαπωνέζες γοργόνες» βουτάνε για δύο λεπτά στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού προς αναζήτηση οστρακοειδών με μαργαριτάρια αλλά και άλλων σπάνιων ειδών τα οποία στη συνέχεια πωλούν.
Εκείνη την εποχή ακόμα, το να είσαι Ama, ήταν περισσότερο τρόπος ζωής, παρά απλό επάγγελμα, με τα μυστικά του να περνούν από γενιά σε γενιά. Μέσα σε μια μόνο ημέρα, κάθε Ama βουτούσε σε βάθος 100 μέτρων 3 φορές, με την κάθε φορά να περιλαμβάνει τουλάχιστον 60 καταδύσεις και διάλειμμα ελάχιστων δευτερολέπτων. Το σκληρό αυτό επάγγελμα παρείχε άνετη ζωή στις ίδιες και τις οικογένειές τους αφού σε μία μονάχα καταδυτική σεζόν έβγαζαν περισσότερα χρήματα από τους ψαράδες συζύγους τους. Οι γυναίκες μάλιστα είναι οι μόνες κατάλληλες για αυτή τη δουλειά αφού με το επιπλέον υποδόριο λίπος τους διατηρούν τη θερμοκρασία τους καλύτερα κάτω από το νερό, ενώ η χωρητικότητα των πνευμόνων τους είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή των αντρών. 
Το 1956 υπήρχαν τουλάχιστον 17 χιλιάδες Άμα, ενώ το 2010 ο πληθυσμός τους ήταν μόνο 2.000. σήμερα οι περισσότερες Άμα είναι από 50 έως 60 χρονών, υπάρχουν κάποιες που είναι 70, ενώ πολύ λίγες είναι από 20 έως 30. όσες βουτούν για μαργαριτάρια λειτουργούν περισσότερο σαν τουριστική ατραξιόν, οι υπόλοιπες όμως που βουτούν για όστρακα και άλλες θαλασσινές λιχουδιές συνεχίζουν κανονικά την παράδοση. Γιατί όμως επιλέγουν και συνεχίζουν αυτή τη σκληρή ζωή οι εναπομείνασες Αμα; Διότι, όπως υποστηρίζουν, κάτω από την επιφάνεια του νερού υπάρχει ελευθερία και πάντα κάτι νέο να ανακαλύψεις. 
Από το 2007 έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία  να ενταχθεί η παράδοση των Αμα στον διεθνή κατάλογο της UNESCO με τα Μνημεία Αυλης Πολιτισμικής Κληρονομιάς. 

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΄΄ΙΑΠΩΝΑ ΜΠΕΤΟΒΕΝ΄΄

Πολύ καλή για να είναι αληθινή, αποδείχθηκε η ιστορία του «Μπετόβεν» της Ιαπωνίας. Ο συνθέτης που έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο γιατί έγραφε υπέροχη μουσική όντας κουφός, παραδέχθηκε πως είναι ένας μεγάλος απατεώνας που εκμεταλλεύτηκε το πρόβλημα υγείας για να πλουτίσει. Ο Μαμόρου Σαμουραγκότσι έγινε διάσημος τη δεκαετία του '90 όταν οι κλασικές συνθέσεις του- ανάμεσά τους αρκετά σάουντρακ για video game όπως το Resident Evil-, άρχισαν να μαγεύουν τον κόσμο, παρότι υπέφερε από εκφυλιστική πάθηση που επηρέαζε την ακοή του. Στα 35 του έμεινε κωφός, αλλά συνέχισε να συνθέτει, με τη φήμη του να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Η εικόνα του πούλαγε προς τα έξω και σε κάθε του εμφάνιση το πλήθος τον αποθέωνε. 
Ο 50χρονος κωφός Ιάπωνας, μαϊμού τελικά συνθέτης κλασικής μουσικής όπως τον αποκαλούν πια, ζήτησε συγγνώμη για την εξαπάτηση και την προδοσία από εκατομμύρια θαυμαστές που έτρεχαν να αγοράσουν τα σι ντι του αλλά και να ακούσουν από κοντά τις απίστευτες συνθέσεις του. έστω και αν δεν τον είδαν ποτέ ζωντανά να παίζει κάποιο όργανο ή να διευθύνει την ορχήστρα. Ο ίδιος είχε χαμηλό προφίλ και δεν εμφανιζόταν σχεδόν καθόλου δημόσια. Όταν όμως κατάλαβε ότι το μυστικό του αποκαλύφθηκε ομολόγησε ότι δεν έγραψε αυτός τις μεγάλες μουσικές του επιτυχίες αλλά είχε προσλάβει άλλον μουσικό ο οποίος συνέθετε για λογαριασμό του έναντι αμοιβής. Ο απατεώνας το 2001στο Time που τον χαρακτήρισε ως τον «Μπετόβεν της ψηφιακής εποχής» δήλωσε ότι αν εμπιστεύεσαι την εσωτερική αίσθηση του ήχου δημιουργείς κάτι που είναι πιο αληθινό, η απώλεια της ακοής του ήταν ένα δώρο από το Θεό, και έκανε όλον τον πλανήτη να τον συμπαθήσει. Πριν από λίγα χρόνια ουρές δημιουργήθηκαν στα δισκοπωλεία όλου του κόσμου για να αγοράσουν τη «σύνθεση της ελπίδας», όπως αποκαλούσαν τη δημιουργία του για την καταστροφή που προκάλεσε το τσουνάμι.

Η απίστευτη μουσική απάτη ξεκίνησε πριν από δύο δεκαετίες, όταν ο συνθέτης προσέλαβε τον άνθρωπο που βλέπετε για να γράφει μουσική καθώς η ακοή του χειροτέρευε και δεν τα κατάφερνε. Εφημερίδες της Ιαπωνίας γράφουν ότι ο 50χρονος ομολόγησε υπό την απειλή του πρώην συνεργάτη του ότι θα μιλήσει στα μμε και μετά από πίεση της δισκογραφικής εταιρίας. Ο πραγματικός συνθέτης ονομάζεται Τακάσι Νιιγκάκι και δήλωσε ότι όντως εργαζόταν επί 18 χρόνια για τον «Ιάπωνα Μπετόβεν» αποκομίζοντας συνολικά περίπου 50.000 ευρώ. 
Αυτός έγραψε την περίφημη «Συμφωνία Νο1 για τη Χιροσίμα», αφιερωμένη στα θύματα της ατομικής βόμβας που κατέστρεψε την πόλη της δυτικής Ιαπωνίας το 1945. Ο Μαμόρου άρχισε να χρησιμοποιεί τον συνάδελφο του για να συνθέτει αντί για εκείνον όταν του ζητήθηκε να γράψει μουσική για ταινία το 1996 χτίζοντας έτσι με το ψέμα μια μεγάλη καριέρα.
Τα κομμάτια του έγιναν γρήγορα κλασσικές επιτυχίες ενώ ο ίδιος φιλοξενούνταν σε τηλεοπτικές εκπομπές και ντοκιμαντέρ στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα παγκοσμίως. η «Συμφωνία για τη Χιροσίμα» πούλησε τις πρώτες ημέρες 180.000 αντίτυπα όταν ο μέσος όρος στις πωλήσεις δίσκων κλασικής μουσικής στο Τόκιο ήταν μόλις 3.000. Υπό τους ήχους της «Μικρής Σονάτας για βιολί», μια σύνθεση που είχε αποδοθεί στον Σαμουραγκότσι, διαγωνίστηκε ο Ιάπωνας πρωταθλητής καλλιτεχνικού πατινάζ Τακαχάσι στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι. 
Η υπόθεση του 50χρονου αποκαλούμενου και σύγχρονου Μπετόβεν είναι για κάποιους η μεγαλύτερη μουσική απάτη όλων των εποχών.  

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΟΥ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ

Η πραγματική αγάπη μπορεί να μείνει ζωντανή ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις; Όταν πρόκειται για θέμα ζωής ή θανάτου, για το μέλλον σου και την μετέπειτα ζωή σου, βάζεις πάνω απ όλα τον άνθρωπο σου;. μερικοί θα πουν ναι και κάποιοι άλλοι όχι. Η Ιστορία αγάπης που θα σας περιγράψω πάντως περιέχει εκτός από την αγάπη, πίστη, ελπίδα και όνειρα, γιατί αυτά τα συστατικά μας κρατάνε όρθιους σε κάθε δυσκολία. Ο Ian Μέρφυ και η Larissa γνωρίστηκαν ενώ σπούδαζαν και οι δυο στο πανεπιστήμιο της Pennsylvania. Ο Ian με τον ωραίο παρουσιαστικό του κέρδισε αμέσως το ενδιαφέρον της Larissa και για 10 μήνες έζησαν τον απόλυτο έρωτα. Μάλιστα αποφάσισαν να παντρευτούν σε σύντομο χρονικό διάστημα αμέσως μόλις ολοκλήρωναν τις σπουδές τους το 2006. Όμως τα σχέδιά τους ανατράπηκαν μέσα σε μια στιγμή. Η μοίρα είχε προκαθορίσει τα πάντα. 
Ο Ian κατευθυνόμενος προς το κατάστημα του πατέρα του στο Πίτσμπουρκ, την ημέρα που θα πήγαινε να αγοράσει τις βέρες τους, είχε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα που του άφησε μόνιμες βλάβες στο νευροκινητικό σύστημα και προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον εγκέφαλό του. Ανασύρθηκε από τα σωστικά συνεργεία ως πολυτραυματίας και μεταφέρθηκε επειγόντως στο χειρουργείο, η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή.


Ο χρόνος για την Λαρίσα σταμάτησε όταν δέχτηκε το κρίσιμο τηλεφώνημα από την οικογένεια του Ίαν. Στην αρχή ήταν αδύνατο ο τότε 23χρονος όχι μόνο να επικοινωνήσει ή να φάει αλλά να κουνήσει έστω τα μάτια του και χρειαζόταν κάποιον για τον προσέχει και να τον φροντίζει 24 ώρες το 24ωρο. Και μπορεί τα όνειρα της Larissa να γκρεμίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη, όχι όμως ο ερωτάς της και η βαθιά αγάπη της για τον Ian. Ο γολγοθάς για εκείνη μόλις είχε ξεκινήσει αφού είχε κάνει την επιλογή της.  Όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται ανέλαβε την φροντίδα του και μετακόμισε στο σπίτι του Ian για να είναι κοντά στο νοσοκομείο .Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα τον παντρευτεί αν μια μέρα επικοινωνήσει και πάλι μαζί της. Με απίστευτη υπομονή περίμενε και έβλεπε τον Ian να καλυτερεύει σιγά- σιγά. Ο νεαρός δύο χρόνια μετά άρχισε να καταλαβαίνει, να αισθάνεται, και οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι αφού διέθετε ένα πολύ δυνατό οργανισμό και θέληση για να ζήσει. Έδωσε την μάχη του και κατάφερε η βελτίωση να είναι σταδιακή.
Ήταν πραγματικά παράξενο γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε να φάει, εμείς είχαμε ένα δέσιμο και του μιλούσα συνέχεια. Είμαι σίγουρη ότι αν εγώ ήμουν στην θέση του Ian, δεν υπήρχε περίπτωση να με είχε αφήσει. Το να εγκαταλείψω τον άνθρωπό μου δεν ήταν ποτέ επιλογή μου λέει η κοπέλα 8 χρόνια μετά το τροχαίο. Τώρα ο Ίαν κάνει φυσιοθεραπείες για να σταθεί και πάλι στα πόδια του και τον υπόλοιπο χρόνο του ζωγραφίζει. Μόλις οι γιατροί τον άφησαν άρχισε να βγαίνει από το νοσοκομείο η κοπέλα του έκανε πράξη την υπόσχεση της. 
Το ζευγάρι κατάφερε να ξεπεράσει κάθε πρόβλημα ακόμα και τα δικαστικά εμπόδια προκειμένου να γίνει ο γάμος τους. Βλέπετε έπρεπε να αποδειχθεί δικαστικώς ότι αυτός ο γάμος θα ήταν για το καλό του Ian. Ευτυχώς ένας τοπικός δικαστής πείστηκε και το ζευγάρι παντρεύτηκε σε μια πολύ όμορφη τελετή. Όπως άλλωστε λεει και η Larissa όλο αυτό που πέρασε άξιζε αφού τελικά παντρεύτηκε τον έρωτα της ζωής της. 
Αυτή ήταν η διαδρομή δύο καθημερινών ανθρώπων που μπορεί η μοίρα να τους έδωσε ένα δυνατό χτύπημα αλλά τελικά ήταν γραφτό να είναι μαζί. Το video του γάμου τους κάνει το γύρο του κόσμου σκορπίζοντας μήνυμα αγάπης και αισιοδοξίας. Μια μοναδική ιστορία αγάπης σαν αυτές που διαβάζουμε μόνο στα παραμύθια.


Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Ο ΥΠΕΡΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ ΙΑΝ ΘΟΡΠ

Ο Ιάν Θόρπ πριν από λίγα χρόνια μεσουρανούσε στο διεθνές αθλητικό στερέωμα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και της Αθήνας είχε σαρώσει τα χρυσά μετάλλια, αλλά οι χρυσές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είχε ότι ονειρεύονται οι περισσότεροι: Δόξα, νιάτα και πλούτη. Ωστόσο την ίδια περίοδο σκεφτόταν να αυτοκτονήσει αφού οι  δαίμονες της κατάθλιψης τον συνόδευαν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο Θορπ, ο μεγαλύτερος Ολυμπιονίκης της Αυστραλίας και ζωντανός θρύλος των υδάτινων σπορ, μπήκε σε κλινική στο Σίδνεϊ για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό μόλις στα 31 του χρόνια. Ο κατήφορος άρχισε στα 24 του όταν αποφάσισε να αφήσει τον αθλητισμό μετά από 5 χρυσά ολυμπιακά και δεκάδες άλλα μετάλλια. Η απόφαση του να αποσυρθεί τον Νοέμβρη του 2006 σόκαρε την παγκόσμια αθλητική κοινότητα και εκείνος την απέδωσε στην έλλειψη κινήτρου αφού τα είχε κατακτήσει όλα.

Μόλις πρόσφατα προστέθηκε και το τελευταίο επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον Αυστραλό πρώην αθλητή. Ένα νεαρός ξύπνησε από θόρυβο στο σπίτι του σε προάστιο του Σίδνεϊ και είδε έναν άνδρα να προσπαθεί να διαρρήξει ένα φορτηγό. Αμέσως κάλεσε τους αστυνομικούς οι οποίοι έκπληκτοι έφτασαν επιτόπου και αντίκρισαν τον Ολυμπιονίκη Ιαν Θορπ μεθυσμένο χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Ο εκπρόσωπος του αθλητή που κατέκτησε για πρώτη φορά παγκόσμιο πρωτάθλημα σε ηλικία 14 ετών, ανακοίνωσε ότι είχε εισαχθεί σε κλινική για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη από την οποία έπασχε μετά την αποτυχία του να επανέλθει στον υγρό στίβο και να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Ήταν υπό την επήρεια παυσίπονων και αντικαταθλιπτικών φαρμάκων όπως είπαν οι γιατροί που τον εξέτασαν.

Ο Θορπ κολυμπούσε σαν τορπίλη,11 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής με 13 παγκόσμια ρεκόρ και ξαφνικά τα παράτησε όλα, έζησε 18 μήνες στην Ελβετία και μετά επέστρεψε στην γενέτειρα του για να εισαχθεί σε νοσοκομείο. Είναι υπό παρακολούθηση ειδικών που προσπαθούν να τον στηρίξουν ψυχολογικά στην προσπάθεια να βγει από την κατάθλιψη. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πέρυσι, είχε μιλήσει ανοιχτά για τα προβλήματά του. «Υπήρχαν πολλές φορές στην προετοιμασία μου για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας που κακοποιούσα τον εαυτό μου. Υπήρχαν ημέρες που δεν μπορούσα να βγω από το κρεβάτι, να αντιμετωπίσω τον κόσμο, έπινα ποτά και έπαιρνα χάπια, ανέφερε. Δεν ήταν μόνο η αποτυχία να επιστρέψει στην ενεργό δράση, την οποία εγκατέλειψε ξαφνικά το 2006 σε ηλικία 24 ετών και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Ο Θορπ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή μακριά από τις πισίνες και λύγισε υπό το βάρος της δημοσιότητας. 



«Το αλκοόλ ήταν ο μοναδικός τρόπος για να καταφέρω να κοιμηθώ. Δεν συνέβαινε κάθε βράδυ, αλλά υπήρξαν πάρα πολλές φορές αναφέρει σε κάποιο σημείο του βιβλίου ο Αυστραλός σταρ, ο οποίος υπεραμύνθηκε του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να προστατεύει την προσωπική του ζωή.«Ξέρω πως η κατάθλιψη μπορεί από κάποιους να χρησιμοποιείται συχνά ως δικαιολογία για αποτυχημένα αποτελέσματα. Όμως εγώ κατόρθωσα να πετύχω σπουδαία πράγματα σε ορισμένες δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Είναι ένα πραγματικά σκοτεινό μέρος που μπορεί κανείς να κρυφτεί. Ίσως έτσι να μπορεί να δικαιολογηθεί η επιθυμία μου να μην συζητώ την προσωπική μου ζωή», γράφει ο Θορπ
Όσο για τις φήμες σχετικά με τη σεξουαλική του ζωή αναφέρει ότι τον κατηγόρησαν πως είναι γκέι αλλά δεν είναι αφού πάντα τον τραβούσαν οι γυναίκες και όνειρο του είναι να αποκτήσει οικογένεια μόλις καθαρίσει με τον εφιάλτη της κατάθλιψης.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΕΠΕΖΗΣΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΕΠΑΙΞΕ ΜΠΑΣΚΕΤ!

Η οικογένεια του ξεκληρίστηκε μέσα σε 8 χρόνια σε δύο διαφορετικά αεροπορικά δυστυχήματα με τον ίδιο να μένει ζωντανός ανάμεσα στα συντρίμμια. Ο νεαρός Όστιν Χατς, ο μοναδικός επιζών σε 2 αεροπορικά δυστυχήματα, όχι μόνο γύρισε από τον κάτω κόσμο αλλά κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια του και να ξαναπαίξει μπάσκετ έπειτα από τριετή αποχή. Η ιστορία του νεαρού Αμερικανού καλαθοσφαιριστή είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστική, είναι ένα πραγματικό θαύμα με την αστείρευτη επιθυμία του να ζήσει και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα έστω και αν έχασε όλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα.   
Το 2003 σκοτώθηκαν η μητέρα του Τζούλι, ο 5χρονος αδερφός Ίαν και η 11χρονη αδερφή του Λίντσει από τη συντριβή του ιδιωτικού αεροπλάνου της οικογένειας στις ΗΠΑ. Ο Όστιν σώθηκε χωρίς γρατζουνιά. Το 2011 το 2ο μικρό μονοκινητήριο αεροπλάνο έπεσε κατακόρυφα σε ένα γκαράζ μέσα σε κατοικημένη περιοχή. Εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή ο πατέρας του, γνωστός γιατρός Δόκτωρ Στέφεν Χάτς και η 2η σύζυγος του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. 
Και στις δύο περιπτώσεις σκοτώθηκαν οι πιλότοι ενώ ο νεαρός παρέμεινε ζωντανός από θαύμα. Η δεύτερη τραγωδία διέκοψε την μπασκετική του καριέρα του που προδιαγραφόταν λαμπρή. Άλλωστε εκείνη η μοιραία δεύτερη πτήση έγινε για να πάνε οικογενειακώς διακοπές και να γιορτάσουν την επικείμενη μεταγραφή στο Μίσιγκαν. Ο Όστιν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο κεφάλι, με όλα του τα πλευρά σπασμένα και βαρύ τραύμα στον πνεύμονα. ήταν σε κώμα για οκτώ εβδομάδες. Μόλις συνήλθε έπρεπε να ξαναμάθει πώς να περπατάει αλλά και να μιλάει ξανά αφού από το σοκ του χτυπήματος έμεινε σχεδόν φυτό. Οι γιατροί ήταν εξ αρχής πολύ δύσπιστοι για το αν θα ξαναέπαιζε ποτέ μπάσκετ.
Αφού ενημερώθηκε από ψυχολόγους για τον θάνατο του πατέρα του έβαλε ως στόχο ζωής να αποδείξει στους γιατρούς ότι δεν είχε ξοφλήσει. Δεν μπορούσε να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα περπατούσε με μπαστουνάκι από τα 20 του χρόνια και θα ακολουθούσε διάφορες ιατρικές αγωγές. Καθισμένος στην αναπηρική του καρέκλα δήλωσε πως κάποια στιγμή θα παίξει και πάλι μπάσκετ. Άρχισε να ισορροπεί, να περπατά, και δυόμιση μήνες μετά να αθλείται. Πριν από λίγες εβδομάδες έγινε η επανεμφάνιση του στο γήπεδο μπάσκετ μέσα σε κλίμα αποθέωσης. Στο ματς του λυκείου Λογιόλα με το λύκειο του Νοτρ Νταμ, ο μελλοντικός παίκτης του Μίσιγκαν «πολιορκήθηκε» από τους συμπαίκτες του οι οποίοι εισέβαλαν στο γήπεδο παρκέ έπειτα από το πρώτο του καλάθι. Ο Όστιν τους δίδαξε με την απίστευτη περιπέτεια του ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Ο ταλαντούχος καλαθοσφαιριστής είχε κατά μέσο όρο 23,3 πόντους και 9,3 ριμπάουντ ανά αγώνα ως δευτεροετής φοιτητής και γι αυτό «δεσμεύτηκε» με το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν δέκα ημέρες πριν τη συντριβή του 2011. Στο πλευρό του είναι τώρα πια η γιαγιά και ο παππούς που έχουν ρίξει το βάρος στο μόνο ζωντανό νεαρό μέλος της οικογένειας Χατς. Πρόσφατα μετακόμισε από την Ιντιάνα στη Νότια Καλιφόρνια για να ζήσει με το θείο και κηδεμόνα του Michael Hatch.
Ο Όστιν δηλώνει σε όλες του τις συνεντεύξεις ότι ο Θεός έχει μονίμως το χέρι του πάνω του, έχει ένα σχέδιο για τη ζωή του και γι αυτό δεν τον άφησε να φύγει και να συναντήσει τόσο πρόωρα τα αδέρφια και τους γονείς του. 

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ Χ.ΧΟΛΜΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΤΙΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ

O δόκτωρ Henry Holmes ήταν άνθρωπος υπέρ άνω πάσης υποψίας, γλυκομίλητος, καλοντυμένος και ευκατάστατος. Κι όμως αυτός ήταν ο πρώτος κατά συρροή δολοφόνος στην ιστορία της Αμερικής και το όνομα του παραμένει ζωντανό από το 1893. Στο "Κάστρο" που έχτισε στο κέντρο του Σικάγου και μετέτρεψε σε ξενοδοχείο χάθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Ο ίδιος ομολόγησε 27 φόνους εκ των οποίων μόλις οι 4 επιβεβαιώθηκαν αλλά τα πραγματικά θύματα του ήταν πάνω από 200.
Το ξενοδοχείο είχε αρκετά δωμάτια και πολλούς τρόπους εξόντωσης των επισκεπτών τόσο αποτελεσματικά που μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε και εξαφάνισε. Το "Κάστρο", όπως είχε ονομαστεί από τους κατοίκους της περιοχής, έπιανε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο σε έκταση και είχε τρεις ορόφους. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, ο Holmes άλλαζε συνεχώς εργάτες για να μην ξέρει κανείς τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό του κτηρίου εκτός από τον ίδιο. Ήταν ένας λαβύρινθος αποτελούμενος από 100 δωμάτια χωρίς παράθυρα, με πόρτες που έβγαζαν σε τοίχους, σκάλες που δεν οδηγούσαν πουθενά, και μια κύρια πόρτα που άνοιγε μόνο από την έξω μεριά. Τα περισσότερα θύματα του ήταν ξανθιές γυναίκες, πολλές από αυτές εργάζονταν στο ξενοδοχείο άλλες ήταν ερωμένες του. Κάποιες τις κλείδωνε σε ηχομονωμένα δωμάτια που είχε μετατρέψει σε θαλάμους αερίων και τις άφηνε εκεί μέχρι να πεθάνουν από ασφυξία. Τα σώματα των θυμάτων του έπεφταν σε ένα καλά κρυμμένο υπόγειο, από κάποια αφαιρούσε τη σάρκα, ενώ μερικά τα πούλαγε σε σχολές ιατρικής. Ο Holmes είχε δύο τεράστιους φούρνους στο υπόγειο, 2 λάκκους με οξύ και δεκάδες μπουκάλια με δηλητήριο. Εκεί βρήκαν τραγικό θάνατο ο άμεσος συνεργάτης του και τα 3 του παιδιά.
Ο μύθος του Χολμς χτίστηκε πολύ γρήγορα αφού ήδη στα 35 του χρόνια όταν αποκαλύφθηκε η δράση του και εκτελέστηκε από τις αρχές, ήταν διάσημος. Ο σίριαλ κίλερ έγινε 5 φορές βιβλίο μέχρι σήμερα αλλά το ενδιαφέρον για τα εγκλήματα του Holmes αναβίωσε το 2003 από το βιβλίο του Erik Larson που έγινε μπεστ σέλερ και τα στούντιο θέλουν να ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. 
ο πατέρας του Χολμς ήταν βίαιος, αλκοολικός και η μητέρα του αφοσιωμένη στην θρησκεία και τη Βίβλο. Ο ίδιος από μικρή ηλικία έπεσε θύμα εκφοβισμού και ξυλοδαρμού από συμμαθητές του. η στιγμή που του άλλαξε τον ψυχικό του κόσμο ήταν εκείνη που τον ανάγκασαν να αγγίξει ένα ανθρώπινο σκελετό. Ο νεαρός όμως δεν τρόμαξε, αντιθέτως γοητεύτηκε και σύντομα απέκτησε μια εμμονή με τον θάνατο.
Πρόλαβε και έκανε μέχρι τα 30 του 3 γάμους σχεδόν ταυτόχρονα χωρίς να έχει πάρει διαζύγιο και απόκτησε 2 παιδιά. Ασχολήθηκε με το εμπόριο αλλά πλούτισε ξαφνικά και έκανε μεγάλη ακίνητη περιουσία μέσα από απάτες που έστηνε κατά ασφαλιστικών εταιριών. Δεκάδες σπίτια βρέθηκαν στην κατοχή του ενώ οι ιδιοκτήτες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. 17 Νοεμβρίου του 1894 ο Holmes συνελήφθη και φυλακίστηκε για κλοπή αλόγων στο Τέξας. Τελικά μετά την καταδίκη του για δολοφονίες σε Σικάγο, Indianapolis και Τορόντο ο Holmes πληρώθηκε $ 210.000 σημερινά λεφτά από εφημερίδα για την μία και μοναδική του συνέντευξη όπου εξηγούσε πως σκότωνε τα θύματα του. 
Στις 7 Μαΐου 1896 απαγχονίστηκε ενώ μέχρι τη στιγμή του θανάτου, παρέμεινε ήρεμος και ευχάριστος χωρίς σημάδια φόβου, άγχους ή κατάθλιψης. Το αιματοβαμμένο κάστρο μετά από λαϊκή απαίτηση κάηκε και το 1938 γκρεμίστηκε, στην θέση του χτίστηκε ταχυδρομείο που υπάρχει μέχρι και σήμερα..