Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

32 χρόνια πέρασαν από την αποποινικοποίηση της μοιχείας, ενός θεσμού που θεωρήθηκε αναχρονιστικός και καταργήθηκε –με χαρές και πανηγύρια– τον Αύγουστο του 1982 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε, υποστηρίζοντας ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου». Για πολλές δεκαετίες ο νόμος αυτός δεν απέδιδε δικαιοσύνη αλλά διαπόμπευε τους μοιχούς αφού η αστυνομία μετά την επ αυτοφώρω σύλληψη τους διέσυρε στον δρόμο με τυλιγμένους με ένα σεντόνι. γι' αυτό συνέβαιναν κωμικοτραγικές σκηνές κατά τη διαπίστωση του εγκλήματος, χαρακτηριστική είναι η κωμωδία του Ντίνου Δημόπουλου Η βίλα των οργίων το 1964, με πρωταγωνιστές τους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Διονύση Παπαγιαννόπουλο και Μέλπω Ζαρόκωστα.

                                    

οι εξωγαμίες σχέσεις ενός παντρεμένου θεωρούνται μοιχεία και είναι τόσο παλιά όσο και ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας, εξάλλου η έβδομη εντολή αναφέρει την φράση ου μοιχεύσεις. Η ταινία του Φίνου καυτηρίαζε με τον καλύτερο τρόπο το μεσαιωνικό νόμο που έστηνε στο απόσπασμα και εξευτέλιζε τον μοιχό και την μοιχαλίδα. Ήταν ποινικό αδίκημα σχεδόν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Σύμφωνα με το άρθρο 286 του Ποινικού Νόμου της Βαυαροκρατίας που ίσχυσε έως τις 31 Δεκεμβρίου 1950, η διάπραξη μοιχείας χαρακτηριζόταν ως πλημμέλημα. Παρέμεινε ως πλημμέλημα και με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ίσχυσε από την 1η Ιανουαρίου 1951. Στο άρθρο 357 προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς, ενώ το έγκλημα εδιώκετο μόνο με έγκληση του παθόντος συζύγου. Η μοιχεία κρινόταν ατιμώρητη όταν υπήρχε διάσταση των συζύγων ή ανοχή του παθόντος συζύγου.

βέβαια για πολλές δεκαετίες ο σύζυγος, ο αδελφός, ο εξάδελφος ή ακόμη και ο πατέρας αναλάμβαναν να ξεπλύνουν την ντροπή της άτιμης που θα τολμούσε να απατήσει τον σύζυγό της. Τα πρώτα διαφορετικά μηνύματα φθάνουν στη χώρα μας από την Ευρώπη στη δεκαετία του 1930 όταν κυκλοφόρησε οδηγός για απατημένους συζύγους, γραμμένος από Γάλλο παθόντα!. Καλούσε τους άνδρες αντί να χρησιμοποιούν τη βία και τα περίστροφα για να ξεπλύνουν την τιμή τους, να απευθύνονται στη δικαιοσύνη για να τιμωρούν τις άπιστες. Τη δεκαετία του 1950 η μοιχεία παρέμενε πλημμέλημα, αλλά οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ’ αυτοφώρω για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία. Οι σκηνές σύλληψης ζευγαριών γυμνών και τυλιγμένων με σεντόνια ήταν ανεπανάληπτες. Έτσι βέβαια αναδείχθηκε ένα νέο επάγγελμα, αυτό του ιδιωτικού ερευνητή. 

                            

Οι ντεντέκτιβ με τις επίμαχες φωτογραφίες ανά χείρας μαζί με τους ξενοδόχους ήταν οι βασικοί μάρτυρες που κατέθεταν στα δικαστήρια για υποθέσεις μοιχείας. Τα πρωτεία στις υποθέσεις μοιχείας διατηρούσε η Αθήνα και ακολουθούσε η Θεσσαλονίκη. Το 1936 καταγράφονταν 351 καταδίκες για μοιχεία, εκ των οποίων 184 ήταν οι καταδικασθείσες γυναίκες και 167 οι άνδρες! Σχεδόν το ίδιο ποσοστό καταγραφόταν στις επίσημες στατιστικές μέχρι και την δεκαετία του 60.

Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι τιμωρούσαν ακόμη και με την ποινή τον θανάτου τη μοιχαλίδα, ενώ η ποινή για τον μοιχό δεν ήταν αυστηρή. Στην Ευρώπη και την Αμερική η μοιχεία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί λόγο διαζυγίου. 

Με Νόμο του 83 η μοιχεία έπαψε να αποτελεί απόλυτο λόγο διαζυγίου. Μπορεί, όμως, να επιφέρει τη λύση του γάμου μόνο αν κριθεί ότι από αυτή έχουν διαταραχθεί τόσο σοβαρά οι συζυγικές σχέσεις, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα.