ΤΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ

Από την στιγμή που ανακαλύφθηκε το πρώτο διαμάντι να λαμπυρίζει, τα πολύτιμα πετράδια έγιναν το νούμερο ένα αντικείμενο πόθου πολλών γυναικών αλλά και ισχυρών αντρών ενώ ταυτόχρονα πλάστηκε ένας μύθος γύρω από αυτά. Οι Ρωμαίοι πίστευαν πως τα διαμάντια εξουδετερώνουν το δηλητήριο, οι Άγγλοι του Μεσαίωνα θεωρούσαν πως είναι δηλητηριώδη, ότι ο αμέθυστος αποτρέπει τη μέθη, και τα μαργαριτάρια προκαλούν δάκρυα στον ερωτικό σύντροφο κάποιου. Ας δούμε λοιπόν 4 ενδιαφέρουσες ιστορίες που εξάπτουν την περιέργεια γύρω από τα πιο διάσημα πετράδια που αποδεδειγμένα αποτέλεσαν και τα πιο καταραμένα αντικείμενα για τους κατόχους τους.

Ο θρύλος λέει πως το Koh-i-Noor («βουνό του φωτός δηλαδή») εκλάπη από τον θεό Κρίσνα, ενώ αυτός κοιμόταν στα χρόνια της δυναστείας των Mughal, το 1304. 4 αιώνες μετά το Δελχί λεηλατήθηκε από τους Πέρσες και ο σάχης το πήρε. Τουλάχιστον τρεις γυναίκες ευγενών που το απέκτησαν μέσω των συζύγων τους, έχασαν τη ζωή τους, όλες από καρδιακή προσβολή. Αλλά και όταν επέστρεψε στην Ινδία η κατάρα δεν σταμάτησε. Ο γιος της αυτοκράτειρας, συζύγου του βασιλιά Jalal Khan που τα φορούσε, έχασε τη ζωή της στο πεδίο της μάχης, και η ίδια η αυτοκράτειρα πέθανε λίγες μέρες αργότερα από μελαγχολία. Το 1849, το διαμάντι πέρασε στην κατοχή των βρετανών, το πετράδι έφτασε στη Βασίλισσα Βικτώρια, το έκοψε από 186 καράτια σε 109 και το έβαλε στην τιάρα της. Σήμερα το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν και το Αφγανιστάν ζητούν την επιστροφή του διαμαντιού από την μεγάλη βρετανία.

 Οι φήμες θέλουν το μπλε διαμάντι Χόουπ να έχει κλαπεί από το μάτι ενός ειδώλου θεάς του ινδουισμού τον 17ο αιώνα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνιο μπλε διαμάντι το οποίο πέρασε στην κατοχή του Λουδοβίκου του 14ου το 1668, το έκοψε σε 67 καράτια και διακόσμησε με αυτό το γαλλικό στέμμα. Το διαμάντι χάθηκε για χρόνια και επανεμφανίστηκε στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια των ναπολεόντειων  πολέμων, ενώ τελικά κατέληξε στον Βρετανό τραπεζίτη Χένρι Χόουπ. Πήρε το όνομα και έμεινε στην οικογένεια μέχρι που τα χρέη από τον τζόγο τους ανάγκασαν να το πουλήσουν το 1901. το πήρε ο έμπορος Jean Baptiste Tefernier, του οποίου η γυναίκα υπέστη δολοφονική επίθεση από λυσσασμένα σκυλιά. Ο ίδιος ο διαμαντέμπορος πέθανε επίσης στην απέλπιδα προσπάθεια του να τη σώσει από τα δόντια τους. ο Γάλλος χρυσοχόος Καρτιέ αγόρασε το διαμάντι και το πούλησε στην Αμερικανίδα εκατομμυριούχο Έβελιν Γουόλς Μακλίν το 1911. Ο ένας της γιός σκοτώθηκε σε τροχαίο, ο άντρας της τρελάθηκε και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική, ενώ η νεότερη κόρη της αυτοκτόνησε. Ακόμη και σήμερα, όσες γυναίκες πλησιάζουν το καταραμένο διαμάντι που εκτίθεται στην ουάσινγκτον, δηλώνουν ότι αισθάνονται αδιαθεσία και ζαλάδα.

Το μαύρο διαμάντι ορλώφ που λέγεται και Μάτι του Βραχμαπούτρα, έχει στοιχειώσει τις ζωές των γυναικών που το απέκτησαν. Μία γαλλίδα και μία ρωσίδα ιδιοκτήτρια αυτοκτόνησαν κατά την περίοδο που είχαν στην κατοχή τους το φονικό διαμάντι. Η δράση του συνεχίστηκε και μετά τη μετακόμιση του στη Νέα Υόρκη. Στο μουσείο που το φιλοξένησε έγινε διάρρηξη λίγες μέρες μετά την είσοδο του διαμαντιού σε αυτό και μάλιστα η φύλακας δολοφονήθηκε από τους αδίστακτους ληστές. Η ιστορία του πορφυρού ζαφειριού του Δελχί ήταν στην πραγματικότητα άγνωστη μέχρι το 2007. Το πετράδι πιστεύεται ότι προέρχεται από τη λεηλασία του Ναού του Ίντρα, του Ινδού θεού του πολέμου, κατά τη διάρκεια της αιματοβαμμένης ανταρσίας των Ινδών το 1857. Ήρθε στην Αγγλία με τον συνταγματάρχη Ferris η οικογένεια του οποίου  επλήγη από οικονομικές καταστροφές, σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ενώ ένας γιος του αυτοκτόνησε. Ο Heron Allen απέκτησε το πετράδι το 1890, 14 χρόνια μετά σφράγισε το πετράδι μέσα σε ένα κουτί μαζί με ένα γράμμα που αφηγούνταν όλη την ιστορία του ζαφειριού και την υπόδειξη ότι πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα. Τελικά το κουτί κατέληξε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μετά το θάνατό του. 

αυτές ήταν οι 4 πιο γνωστές καταραμένες ιστορίες πολύτιμων πετραδιών ανεκτίμητης αξίας που χάνονται ανά τους αιώνες αλλά ο μύθος του μεγαλώνει.