Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Χιλιάδες χρόνια μετά την υποτιθέμενη καταβύθισή της στα κρύα και σκοτεινά νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, η νησιωτική ήπειρος της Ατλαντίδας, εξακολουθεί να επιβιώνει σαν ένα από τα πιο βασανιστικά αινίγματα της ιστορίας. Αν πράγματι ένας τέτοιος κόσμος υπήρξε, τότε η Ατλαντίδα ήταν ένας πολιτισμός που δεν γνώρισε όμοιό του. Απ' όλους τους μυστηριώδεις τόπους της γής, η Ατλαντίδα είναι εκείνη που γοητεύει περισσότερο και εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων, γιατί ο θρύλος της είναι συνδεμένος με την ανάμνηση μιας Εδέμ, ενός παραδείσου πνευματικού και υλικού που τώρα αναπαύεται στα βάθη του ωκεανού. 

Σύμφωνα με την περιγραφή που διέδωσε ο Πλάτωνας αλλά και την διήγηση του Σόλωνα η καταγωγή της Ατλαντίδας ήταν πολύ αρχαία, και αναγόταν στην εποχή που οι θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. Ο θεός Ποσειδώνας διάλεξε μια όμορφη και πλούσια ήπειρο με πολλά νησιά. Εκεί, με τη σύζυγό του Κλειτώ, γέννησε πέντε ζευγάρια διδύμων. Το πρώτο παιδί ήταν ο Άτλας από τον οποίο πήραν το όνομά τους η ήπειρος και ο ωκεανός που την περιέλαβε.

η περιγραφή των Ελλήνων ιστορικών και φιλοσόφων ήταν συγκλονιστική και με πολλές λεπτομέρειες. Η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα με μεγάλες πεδιάδες και με άφθονη χλωρίδα και πανίδα. Το υπέδαφος ήταν γεμάτο με χρυσάφι, ασήμι και άλλα μέταλλα. Η πρωτεύουσα της απλωνόταν πάνω σ' ένα λόφο και περιλάμβανε τρείς ζώνες νερού και δυο ζώνες ξηράς. Πάνω από τα κανάλια περνούσε μια λεωφόρος, η οποία οδηγούσε από την εξωτερική πόλη στο ιερό του Ποσειδώνα. Ο ναός αποτελούσε μια εκπληκτική απόδειξη της μεγάλης ικανότητας των Ατλάντειων στην κατεργασία των μετάλλων. Περιβαλλόταν από ένα χρυσαφένιο τείχος και το εξωτερικό του κτιρίου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ήταν καλυμμένο με ασήμι, εκτός από τα σημεία της οροφής που ήταν από χρυσό. Όσο για το εσωτερικό, το ταβάνι ήταν από ελεφαντόδοντο... στολισμένο με χρυσό, ασήμι και ορείχαλκο. Ένα τεράστιο χρυσό άγαλμα του Ποσειδώνα, που τον απεικόνιζε να οδηγεί έξι φτερωτά άλογα, κυριαρχούσε στην κεντρική αίθουσα του ναού, ενώ στις διάφορες κόγχες βρίσκονταν αγάλματα θαλάσσιων νυμφών. ο λαός της Ατλαντίδας ζούσε αρμονικά. Για πολλές γενιές, γράφει ο Πλάτωνας, η καρδιά τους ήταν ειλικρινής και ευγενική. η νησιωτική αυτοκρατορία της Ατλαντίδας κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου αλλά η απεριόριστη πολυτέλεια αλλοίωσε τον χαρακτήρα των κατοίκων. Οι Ατλάντειοι δεν εκτιμούσαν πια το ψυχικό μεγαλείο περισσότερο από τον υλικό πλούτο, έχασαν την αρετή τους και έφτιαξαν πολυάριθμο στρατό για να κατακτήσουν την Αθήνα.

Ο Δίας, ο αρχηγός των Θεών, εξαπέλυσε ένα δικό του χτύπημα μια τιμωρία αφάνταστα ολοκληρωτική: Συνέβησαν μεγάλοι σεισμοί και κατακλυσμοί και το νησί της Ατλαντίδας το κατάπιε η θάλασσα και χάθηκε. Ο Πλάτωνας αμφέβαλλε για το αν θα βρισκόταν ποτέ κανένα ίχνος της χαμένης χώρας. Ο ωκεανός στο σημείο εκείνο, γράφει, έχει γίνει αδιαπέραστος από τη λάσπη και είναι δύσκολο να ερευνηθεί. Από τότε η Ατλαντίδα παραμένει βυθισμένη στα σκοτεινά νερά του θρύλου. 

Ερευνητές το 1968, εντόπισαν κομμάτια ογκόλιθων που αποτελούσαν τμήμα μιας αρχαίας λεωφόρου, στην υποθαλάσσια περιοχή κοντά στο Μπίμινι στις Μπαχάμες. Μέχρι σήμερα παραμένει αβέβαιο αν αποτελούν τμήμα της Ατλαντίδας. 

Άλλοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι την εντόπισαν στην Ισπανία, νότια της πόλης της Ανδαλουσίας, Κάντιθ. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αιτία της εξαφάνισής της στάθηκε ένα εφιαλτικό τσουνάμι, που την έθαψε κάτω από τόνους λάσπης. Σε αυτό το σημείο που όπως είχε περιγράψει ο Πλάτωνας στους διαλόγους του «Τιμαίος» και «Κριτίας η «Ατλάντις νήσος» βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες πύλες, τις οποίες ορισμένοι ερευνητές ταυτίζουν με το Στενό του Γιβραλτάρ.