Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΙΤΕΡ ΟΥΣΤΙΝΟΦ

Στα πενήντα έξι του ο γλύπτης Ιγκόρ Ουστίνοφ δηλώνει δημόσια πως βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία. Ταυτόχρονα όμως είναι απόλυτα αποφασισμένος να γλιτώσει διεκδικώντας με νύχια και με δόντια το μερίδιο που του αντιστοιχεί από τα εκατομμύρια της περιουσία του διάσημου και βραβευμένου με Όσκαρ πατέρα του, Πίτερ Ουστίνοφ. Τα πνευματικά δικαιώματά του από τις ταινίες, έργα τέχνης όπως ο πίνακας του Ρενουάρ και ακίνητα όπως το εξοχικό στις όχθες της λίμνης της Γενεύης. 

9 χρόνια μάχες σε ένα ατέρμονο δικαστικό θρίλερ που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης με αντίπαλη την τρίτη και τελευταία σύζυγο του πατέρα του, Ελεν Νταλεμάν. Η διαθήκη που έγραψε με μολύβι ο ίδιος ο ηθοποιός στα τέλη της δεκαετίας του '60, και η οποία ευνοούσε οικονομικά από τα 4 παιδιά του κυρίως τον Ιγκόρ, κρίθηκε άκυρη από τα ελβετικά δικαστήρια μετά την προσφυγή της Eλεν. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα η περιουσία να περάσει αυτόματα στα χέρια της τελευταίας του γυναίκας και κάπως έτσι να ανάψει η σπίθα του οικογενειακού εμφυλίου. Όλα αυτά όμως μέχρι και πριν από λίγες ημέρες, όταν σε νέο δικαστήριο ενώπιον της βρετανικής Δικαιοσύνης αυτή την φορά ο Iγκόρ Oυστίνοφ υποστήριξε πως ο πατέρας του είχε αναθέσει τη διαχείριση της περιουσίας του σε εξειδικευμένη επενδυτική εταιρεία με σκοπό την οικονομική αποκατάσταση των τεσσάρων παιδιών που απέκτησε ο ηθοποιός από τους τρεις συνολικά γάμους του. έτσι σε περίπτωση που οι ισχυρισμοί του αποδειχθούν αληθινοί, τα δεδομένα της πολύκροτης υπόθεσης αλλάζουν ριζικά αφού αν η συμφωνία διαχείρισης της περιουσίας δεσμεύεται με συμβόλαιο τότε υπερισχύει της απόφασης του δικαστηρίου που θέλει μοναδική κληρονόμο τη σύζυγο του πίτερ, την Ελεν.

Τον Σερ Πίτερ Αλεξάντερ Ουστίνοφ οι περισσότεροι τον έχουν ταυτίσει με τον Ηρακλή Πουαρό, τον πανέξυπνο, πλην ιδιόμορφο, χαρακτήρα που έπλασε η Αγκάθα Κρίστι. Ωστόσο ο Ουστίνοφ, εκτός από ηθοποιός, υπήρξε συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, δημοσιογράφος, αφηγητής, παρουσιαστής και διπλωμάτης, δηλαδή ένας από τους πλέον χαρισματικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1921 στο Λονδίνο με καταγωγή από τη Ρωσία, Αιθιοπία και Γερμανία. Ο πατέρας του μόνιμος στον γερμανικό στρατό αλλά και πράκτορας των Aγγλων. Ο Πίτερ έγινε μόνιμος κάτοικος από το 1960 της Ελβετίας για να αποφεύγει την υψηλή φορολόγηση που επιβλήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ το 1969 ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς που έγιναν Πρέσβης Καλής Θέλησης της UNICEF.

Έχοντας λάβει μαθήματα υποκριτικής τέχνης έκανε το ντεμπούτο του 17ετών σε θεατρική παράσταση και έπαιξε από τότε σε δεκάδες ταινίες. Πήρε δύο βραβεία Όσκαρ για τις ταινίες "Τοπκαπί" με την Mελίνα Mερκούρη και "Σπάρτακος το 1961 και το 1965 αντίστοιχα. Θεωρούνταν ένας πολύ ευφυής άνθρωπος και δεινός αφηγητής, και εκτός από την υποκριτική, σκηνοθετική και συγγραφική του δραστηριότητα ανέπτυξε και μεγάλη δράση σε διεθνές επίπεδο. Έπαιρνε πάντα δημόσια θέση για τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα του κόσμου χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Χρήσιμο εργαλείο υπήρξε η γλωσσομάθειά του καθώς το πολυπολιτισμικό προφίλ των προγόνων του, του έδωσαν την ευκαιρία να μάθει άριστα την αγγλική, γαλλική, ισπανική, ιταλική, γερμανική και ρωσική γλώσσα, ενώ γνώριζε λίγο την ελληνική και τουρκική. Ήταν μέγας φιλέλληνας και υποστηρικτής της παγκόσμιας ειρήνης. Έλαβε τον τιμητικό τίτλο του ιππότη στην Αγγλία και διορίσθηκε πρύτανης του Πανεπιστήμιου Ντάρχαμ, του οποίου το μεταπτυχιακό κολέγιο πήρε το όνομά του ως Κολέγιο Ουστίνοφ. 

Ο μεγάλος ηθοποιός πέθανε στις 28 Μαρτίου 2004 από καρδιακή ανεπάρκεια στο σπίτι του στην Ελβετία στα 83 του χρόνια.